|
Tysiące razy przychodziła mi do głowy ta myśl. Zdarzało się to coraz częściej, aż w końcu stała się codziennością. Uważałam ją za coś normalnego skoro zawsze siedziała gdzieś pośród innych myśli. Dopiero dziś, kiedy zdarzyło się to, czego nigdy bym się nie spodziewała, zauważyłam, że tak naprawdę myśl ta, pojawiała się wtedy, gdy wspominałam każde chwile spędzone z nim, to jak było pięknie i to uczucie kiedy on był blisko mnie. Ale wraz z tymi wspomnieniami natychmiast pojawiał się strach i gniew. Właśnie to przywoływało tą myśl do mojej głowy i w tych momentach miałam ochotę na zrobienie czegoś, czego robić nie powinnam. Za każdym razem kiedy ta myśl się nasilała musiałam odizolować się od ludzi na jakiś czas, zamknąć się gdzieś, gdzie nikogo nie ma i przestać o tym myśleć. Tak, wiem. Psychiatryk czeka mnie jak nic. Popełnić samobójstwo? bez sensu. Ale z drugiej strony całe moje życie jest bez sensu, tak więc co za różnica. | bejb.
|
Dodaj komentarz
