|
Cz.2
Ten sen… śnisz mi się tak, że najchętniej oddałabym wszystko, aby móc powtórzyć to raz jeszcze. Tak naprawdę. Z Tobą. W świecie realnym. W naszej rozmowie było wtedy tak niewiele słów, pamiętasz to? Mimo tego, rozumieliśmy się doskonale bez zbędnych słów. Wzrok nam wystarczał. Jakbyśmy byli stworzeni właśnie dla siebie. Wiesz…, gdy byliśmy razem pisałam pamiętnik. Opisywałam w nim wszystko. Każdy dzień, każdą naszą rozmowę, każde moje wspomnienie. Teraz pamiętnik leży na tzw. „jednostce centralnej”. Kiedy go otwieram i patrzę na puste kartki, czuję się równie pusto, jak owe kartki. Czuję ból i smutek. Muszę wtedy zacisnąć zęby z całej siły, aby nie uronić kolejnej łzy. Czasami piszę tylko, jeżeli mam jakiś minimalnie lepszy dzień od innych. Swoje myśli próbuję zabić każdym jednym zajęciem. Tylko co z tego? Mam podzielną uwagę. Mogę stać na boisku i myśleć o Tobie. Mogę tańczyć na parkiecie i nadal o Tobie myśleć.
|
Dodaj komentarz
