|
Z każdym dniem było coraz gorzej. Wszystko przygnębiało jak nigdy dotąd. Brak rozrywki. Zapełnionego czasu. Wszyscy odeszli. Prócz Niego. To on zawsze wysłuchiwał mnie i moich marnych problemów. Nikt inny. Tego dnia miałam iść z nim i jego kolegami na boisko. Nie znali mnie, a ja ich. Gdy mnie zobaczyli od razu zaczęli się śmiać. On nawet nic im nie powiedział tylko śmiał się z nimi. Straciłam go. Niby nic wielkiego, bo to tylko kumpel, ale straciłam. Wkurzyłam się. Poszłam do domu, przebrałam się, wzięłam telefon i poszłam na boisko, na bieżnię. Zaczęłam biegać. Nie sądziłam że mogę biegać tak długo i tak szybko. Włączyłam muzykę. Nie w słuchawkach, na głośnik. Chciałam by muzyka była okół mnie, nie tylko we mnie. Nie obchodził mnie bulwers jakiś starych babć co do mojego gustu muzycznego ani to że on i jego koledzy patrzą. Biegłam ile sił. Byłam tylko ja, bieżnia i wszechogarniająca mnie muzyka Pezeta.
|
Dodaj komentarz
