|
I w końcu on zauważył, że nie miało to sensu. Próbowaliśmy porozmawiać, choć nie do końca potrafiliśmy o tym mówić. Jednak mi brakowało odwagi by zakończyć to, co i tak było luźną znajomością. Cieszę się, że w końcu zrozumiał, że nie jestem w stanie go pokochać, że za bardzo się różnimy, że nie dogadujemy się w niektórych kwestiach i że nie jest tym na kogo czekam. Będzie mi trochę przykro na początku - wie o tym, ale mam nie płakać. On nie chce przyjaźni. Możemy być tylko razem... Nie jest zbyt wrażliwy, zgrywa twardziela. Nie pozwalał mi na żadne głębsze zwierzenia, ostatnio nie umieliśmy już poważnie ze sobą rozmawiać. Traktowałam go jak kumpla do zabaw i wygłupów i do zaspakajania niektórych potrzeb, które się rodziły. Sam wiedział, że nie okazywałam głębszego zainteresowania do bycia razem, tak więc stało się najlepiej jak mogło. Jeszcze być może raz się spotkamy, a tak to koniec. Już nie będziemy się nigdy całować, trzymać za ręce, wygłupiać, spacerować po nocy. cdn
|
Dodaj komentarz
