|
zaczeło się od tego że sam płacz nie wystarczał. wszyscy dookoła mieli już lekkie rany na ciele. myslalam że tylko ja nie potrafie sie kaleczyć, że sie tego boje. pewnego dnia przyszłam do domu. znalazłam żyletke - wiem gdzie mama ją chowała.poszłam do swojego pokoju. płakałam. łzy lały sie strumieniami. usiadłam na łóżku. zaczełam krzyczeć, nie chciałam sie skaleczyc, ale sam płacz nie dawał już ulgi. podciągnełam rękaw od swetra w góre. w prawej ręce trzymałam żyletke. podniosłam ręke i mocno wbiłam ostrze niedaleko żyły. nie patrzyłam na ręke. próbowałam nacieszyc sie tą ulgą. w koncu popatrzyłam na ręke, była cała we krwi. wziełam husteczke i przyłożyłam ją do rany. tamowałam krew. chusteczka po chwili była cała czerwona. wziełam drugą. przyłożyłąm do rany i ściągnełąm rękaw od swetra w doł.
|
Dodaj komentarz
