 |
uczuciowa.moblo.pl
Uśmiechnij się to przecież nic wielkiego. Jeszcze nie raz twój świat się zawali wiele razy upadniesz spotkasz fałszywych ludzi. Takie jest życie musisz je przejść
|
|
 |
|
Uśmiechnij się, to przecież nic wielkiego. Jeszcze nie raz twój świat się zawali, wiele razy upadniesz, spotkasz fałszywych ludzi.
Takie jest życie, musisz je przejść. Nie płacz, łzy nie załatwią sprawy. Bądź silna, wsłuchaj się w swoje wnętrze. Musisz wybrać. Życie stawia Cię na skrzyżowaniu. NIkt nie mówił, że będzie łatwo. Nie oczekuj pomocy, to twoja decyzja. To od niej zalezy twój los..
Wybierz, nie zwlekaj. To trudne nie tylko dla Ciebie. Rozważ wszystkie za i przeciw. Nie szukaj kompromisu, tu go nie znajdziesz.
Kochasz i zostajesz ze świadomością, że będziesz cierpieć lub odchodzisz. Podejmij męską decyzje. Nie pytaj co inni by zrobili na twoim miejscu. Oni nie będą tego odczuwać. Znajdź mniejsze zło. . .
|
|
|
|
Mama ? To dla mnie obce słowo , to przede wszystkim obca dla mnie osoba kryjąca się pod tym czteroliterowym czymś . Nigdy nie przytuliła mnie do swojej piersi , nigdy nie położyła się przy mnie kiedy miałam problem z zaśnięciem , nigdy nie przeczytała mi bajki ani nie zaśpiewała kołysanki na dobranoc . Nigdy nie powiedziała " Kocham cię córeczko " . Nigdy nie otoczyła mnie matczyną troską , czułością , nigdy nie była ze mnie dumna , nigdy nie stawała po mojej stronie , ani razu nie zapytała czy wszystko u mnie dobrze .W zamian , dała mi miliony gorzkich , rozrywających moich słów serce , wiele łez wieczorami roniłam w poduszkę , czując że własna córka jest dla niej nikim . I tak na prawdę nie mam za co jej dziękować , bo nawet fakt że dała mi życie zbyt bardzo mnie nie cieszy .
|
|
|
|
Nagle dotarło do mnie, że nie będzie już tak jak kiedyś. Zmieniłam się. Nie wiem czy na lepsze. Niektórych ta zmiana pewnie niezadowoli. Dziś otworzyłam archiwum. Zaczęłam czytać nasze rozmowy. Z każdą rozmową wracały wszystkie wspomnienia. Coraz więcej wspomnień. Łzy napłynęły mi do oczu, bo wiedziałam, że tak już nie będzie. Kiedyś byłam zbyt słaba żeby usunąć wspomnienia. Codziennie się nimi dławiłam. Żyłam przeszłością, żyłam Tobą. Dziś stwierdziłam, że już nie warto. Dlaczego.? Bo wiem, że straciłam coś, co już nie wróci. Nie, nie chodzi tu o Ciebie. Straciłam cząstkę siebie. Straciłam zaufanie. Zaufanie, którym kiedyś darzyłam ludzi. Wszystko, co mnie cieszyło odeszło, wszystko, co kochałam zostawiło mnie samej sobie. Pomimo wszystko dziękuje za to, że przez chwile mogłam być szczęśliwa. A teraz? teraz mam plan. Postanowiłam być cholernie szczęśliwa./ uczuciowa
|
|
|
|
Bezpowrotnie utracone chwile, które już nie wrócą. Decyzje, które zaważyły na dalszym losie.
Straty bliskich, które pozwoliły wiele zrozumieć. Otworzenie się, by za chwilę na nowo się zamknąć.
Zapomnieć, by potem wszystko wróciło. Stracić, by coś zyskać. Sens w bezsensie/uczuciowa
|
|
|
|
A wieczorem nasuwa się masa pytań bez odpowiedzi. Siedzisz i nie wiesz co robić. Świat rozsypał się na miliony kawałków a ty nie potrafisz ich złożyć w jedną, spójną całość. Starasz się znaleźć brakujące elementy, ale gubisz się w labiryncie własnych myśli. Próbujesz wrócić, ale nie wiesz którędy. Stoisz w miejscu, na skrzyżowaniu swojego życia. Musisz podjąć decyzje, w którą stornę pójść. Każdy kolejny krok niesie ze sobą konsekwencje. Każdy boli ze zdwojoną siłą. . ./uczuciowa
|
|
|
|
Idę przez cmentarz i szukam. Szukam grobu, którego nigdy nie widziałam, przed którym nigdy się nie modliłam. Grobu osoby, której praktycznie nie znałam, ale jest częścią mnie. Patrzę na setki nagrobków, ale w końcu dochodzę do celu. Przystaje, modle się i idę dalej. Jestem już przy kaplicy. Msza pogrzebowa trwa tylko chwile. Wychodzą z niej widzę zapłakanych ludzi. Płaczą za kimś, kto odszedł z tego świata. Zostawił ich samych z codziennymi problemami, długami... . I nagle nachodzi mnie przykra wizja przyszłości. Kiedyś to ja będę na ich miejscu, kiedyś to ja stracę najcenniejsze co mam. Przypominam sobie babcie, dziadka. Każdą chwile z nimi spędzoną. Uśmiech mimowolnie pojawia się na mej twarzy. Potem wyobrażam sobie ich... i szybko odsuwam od siebie złe myśli. Przed oczami staje mi obraz dziewczynki. Chciałabym coś zrobić, coś powiedzieć, ale nie umiem. Tylko stoję i patrzę... bo cóż można zrobić?/uczuciowa
|
|
|
|
Czemu jest tak jak jest? Nie rozumiem dlaczego przestałam mieć ochotę na śmiech. Na rozmowę z ludźmi, nawet najbliższymi. Chciałabym urwać się stąd jak najszybciej. Bez zoobowiązań zostawić wszystko i wszystkich. Zniknąć, przestać myśleć. Ale jak? Gdzie?
Każdy czegoś szuka. A ja? Ja stoję w miejscu i przyglądam się jak czas ucieka w coraz szybszym tępie. Zatrzymałam się i nie wiem jak ruszyć. Patrzę na ludzi i nie potrafię ich zrozumieć. Zostaję, pośród zakurzonych nadzieji i porozrzucanych marzeń. Zostaję, by zrozumieć siebie...
Każda, nawet najmniejsza drobnostka jest w stanie wyprowadzić mnie z równowagi. Wyczerpał się mój limit cierpliwości. Tyle razy pomagałam innym a sobie nie potrafiłam. I to chyba mnie przerosło... Dziś nie jestem w stanie odpowiedzieć do czego dąże. Co kocham, czego pragnę.
Nie wiem nic i nic też nie czuję. Pustka- z jednej strony to uczucie daje swojego rodzaju bezpieczeństwo. Z drugiej jednak powoli Cię wykańcza...
|
|
|
|
Bo wiecie... pewnych osób nie da się zapomnieć tak po prostu. Pewne osoby już zawsze będą ważniejsze od innych i to się nie zmieni. Może czasem okazujemy zbyt mało miłości tym, których kochamy. Może dlatego wszystko skończyło się tak a nie inaczej...Może już nigdy nie będzie jak dawniej, może zostaną nam tylko wspaniałe wspomnienia. A może zbudujemy wszystko od nowa, na nowych fundamentach, z czystym kontem. . .
|
|
|
|
Nie lubię gdy moje sny dają nadzieję na rzeczy nierealne. Chociaż wiele rzeczy, które jeszcze pare miesięcy temu wydawały się być poza zasięgiem, dziś są codziennością. Gdyby ktoś jeszcze jakiś czas temu powiedział mi, że zajdę tak daleko najprawdopodobniej zostałby przeze mnie wyśmiany. Dziś siedzę na łóżku z uśmiechem na twarzy i czuję, że wszystko zacznie się układać. Pomimo tego, że będzie masa problemów, pomino iż jeśli tak dalej pójdzie będę musiała podjąć ważną decyzje... czuję, że dam radę. Bo mam ludzi, na których mogę liczyć w każdej sytuacji. A najdziwniejszy jest fakt, że nawet tym którzy mnie zranili, odeszli....w dalszym ciągu ufam. Bo czuję, że jakaś iskierka uczuć którymi się kiedyś darzyliśmy nadal jest. "nie można zapomnieć, ale można udawać, że się nie pamięta."
|
|
|
|
Podobno wspomnienia z czasem przestają boleć a wywołują uśmiech. Jeśli tak jest to czemu wciąż boli?
Mineło już tyle czasu... dla mnie to wieczność. Nie wiem czego chcę. To takie chore... tęsknić a zarazem bać się.
Mam ochotę odsunąć się od wszystkich. Pobyć sam na sam ze swoimi myślami. Poukładać wszystko na nowo.
'nasz rok', już nie jest taki nasz. Przepełniony jest bolesnymi wspomnieniami, na które nie mamy wpływu. Nie mogę iść na przód patrząc wciąż w tył. Ale jak przestać? Powoli mnie to wszystko wykańcza. Udawany uśmiech przyległ do mojej twarzy już prawie na stałe. Kolejna maska, która daje pozorne bezpieczeństwo. Kolejny mur, który będzie ciężko zniszczyć.
Podobno nie ma ludzi niezastąpionych. Zawsze chciałam być właśnie kimś takim... niezastąpionym. Jak widać się nie udało.
Tak łatwo można mnie zastąpić. Tak łatwo zostawić na rzecz kogoś innego... . Tak łatwo zapomnieć.
|
|
|
|
Znów nachodzą mnie dziwne myśli. Czemu człowiek nie walczy o to na czym mu zależy? A może to wszystko to były setki bzdur. Może każde słowo było kłamstwem dla własnych potrzeb. A może po prostu nie jestem watra, by o mnie walczyć. Zastanawiam się co zrobiłam źle. Chociaż zdaję sobie sprawę, że tak miało być, że to musiało się kiedyś stać.... to tęsknie. Chore, prawda? Mimo, że czułam się zniewolona to kochałam. Jak nigdy... przez chwilę czułam, że to jest TO, że dobrze zrobiłam otwierając się. Otworzyłam się by na nowo się zamknąć. Ah... mam dość rozczarowań. Powinnam już dawno zapomnień, ale to wciąż we mnie siedzi. Z dnia na dzień ludzie, którzy kiedyś znaczyli dla siebie wszystko przestają się do siebie przyznawać. Wymiękam, poddaje się...
|
|
|
|
Zero szczerości, zaufania. Zadziwiające jaki ten świat jest fałszywy. Chciałoby się uciec jak najdalej od tych ludzi. Tyle, że gdziekolwiek nie spojrzysz jest tak samo. Bo ONI są tacy sami. W dzisiejszych czasach bycie indywidualistą równa się z byciem odepchniętym przez otocznie. Chore, prawda? Staram się zrozumieć, czemu najlepsi przyjaciele spiskują przeciwko sobie. I dochodzę do przykrego wniosku, że skoro tak się dzieje to nie jest to jednak 'przyjaźń'. Coraz częściej wątpię, że ona jednak istnieje...
|
|
|
|
Dodaj komentarz