 |
tinka34.moblo.pl
3 Chciałam wiedzieć że daję Ci szczęście. Ty mi je dawałeś. Pomimo trudności i Twojego sposobu bycia było mi z Tobą dobrze. W końcu nie był to byle jaki związek. Nie
|
|
 |
|
[3]Chciałam wiedzieć, że daję Ci szczęście. Ty mi je dawałeś. Pomimo trudności i Twojego sposobu bycia było mi z Tobą dobrze. W końcu nie był to byle jaki związek. Nie trwał dwa dni po tygodniowej znajomości. Poznawaliśmy się kilka miesięcy. Zadziwiające jest to, że poznawanie drugiego człowieka i stopniowe zakochiwanie się w nim może być takie ekscytujące i wręcz magiczne. Spędzając z Tobą czas, czułam, że nie są to zmarnowane godziny.Gdybym tylko miała taką możliwość, chciałabym przeżyć kilka ostatnich tygodni jeszcze raz. Tak samo. Z Tobą, przy Tobie. Każdego wieczoru spoglądając przez okno w niebo myślę o Tobie. Może kiedyś naprawdę mnie kochałes. Może któregoś wieczoru poczułeś, że jestem dla Ciebie ważna i że nie możesz tego zepsuć. Ciekawa jestem, czy zasypiając myślałeś o mnie i pragnąłeś mnie utulić do snu.
|
|
|
|
[4]To wszystko tak nagle stało się takie nieważne i przytłaczające. Straciło swoją wyjątkowość i promienistość. Blask wyjątkowych wydarzeń przykrywa i zaciera szara warstwa rzeczywistości i brutalności otaczającego świata. Patrząc na każdą z tych liter pewnie nie zdajesz sobie sprawy, że piszę to wszystko szczerze i prosto od serca. Nie główkuję nad każdym słowem. Po prostu zaczynając jedno zdanie automatycznie dopowiadam kolejne. Kieruję każde z tych zdań do Ciebie i do Twojego serca.Nie usłyszysz już nigdy więcej mojego głosu. Nie poczujesz mojego dotyku. Spojrzenie i zatracanie się w głębi moich zielonych źrenic już będzie nie możliwe. Ja właśnie odchodzę. Umieram. Zabieram ze sobą każde z tych wspomnień do miejsca, w którym się znajdę. Tobie zostawiam ten list i swoją duszę. Wspomnij mnie kiedyś. Zatęsknij za moją obecnością. Tak, jak ja za Tobą. Z zimną krwią wbijam w swoje serce kawałki szkła, by odetchnąć z ulgą i ostatecznie się z Tobą pożegnać, jak i z tym światem. Pamiętaj o mnie."
|
|
|
|
a jakby Cię zabrakło każdy najgorętszy dzień byłby lodowaty. gdyby Cię zabrakło kolory przestały by istnieć. gdyby Cię zabrakło uśmiech odszedłby bezpowrotnie. gdyby pewnego dnia Cię zabrakło przestałabym rozumieć cokolwiek z tego skomplikowanego świata. gdyby Cię zabrakło nie miałabym z kim umierać gdy nadejdzie koniec. gdyby Cię zabrakło zapodziałoby się gdzieś światło, które rozświetla mi drogę. gdyby Cię zabrakło moje ciało wciąż tęskniłoby za Twoim dotykiem. gdyby Cię zabrakło zabrakłoby również mnie
|
|
|
|
[1]Mimo tego, jak któś kiedyś cholernie Ją zranił, po pewnym czasie, zakochała się. Nie chciała Mu ufać, ale zaufała. Najpierw jako przyjacielowi, potem chłopakowi, na końcu jednak był dla Niej wszystkim. Sprawił, że każda chwila była zbyt ważna dla Niej, zbyt ulotna aby mogła o niej zapomnieć. Zapisywała w pamięci wszystkie wspólne chwile, każdy Jego uśmiech, wypowiedziane słowo, dźwięk Jej imienia w Jego ustach. Doprowadził Ją do punktu z którego nie miała wyjścia, nie potrafiła normalnie bez Niego funkcjonować, starała się, ale nie potrafiła. Był dla niej niczym powietrze, musiała go ignorować teraz, ale nie potrafiła bez Niego oddychać, żyć. Nigdy nie sądziła, że się do tego przyzna, ale w jednej sekundzie zaczęło Jej Go brakować. Jego ust, tego jak musiała na palcach stawać by dostać upragnionego buziaka.
|
|
|
|
[2]Jak cholernie pragnęła Jego ramion w których zawsze czuła się bezpiecznie. Brakowało Jej Jego głosu, kiedy wypowiadał dwa cudowne słowa składające się z dziewięciu liter, ale wiedziała, że nigdy nie zapomni Jego oczy które spoglądały na nią z troską, i uśmiechu który tak bardzo uwielbiała. A zapach Jego perfum, starała się codziennie na nowo przywracać. Wiedziała, że już nigdy nie będą razem. On ją skreślił. Chciała dotrzymać obietnicy, że będą się przyjaźnić, ale to było zbyt świeże. Kiedy widziała Go dostępnego, ból się nasilał, a mijając Go na korytarzu, starała się nie upaść, choć brakowało jej siły. Pragnęła tak bardzo zniknąć, bo kochała Go zbyt mocno. Nie zdając sobie sprawy, że traci oddech, powiedziała mu, ostatni raz, że Go kocha.
|
|
|
|
Uwielbiam leżeć w Jego pokoju,wtulona w Jego ramiona. Kiedy panuje zupełna cisza i słychać tylko nasze przyspieszone oddechy i nieregularne bicia serca. To właśnie On jednym uśmiechem sprawiał, że zapomniałam o rzeczywistości. Był kiedy tego chciałam, kiedy potrzebowałam Go. Pokazał mi, że nie ważne jest jak wyglądam, ale to jaka jestem. Troszczył się o mnie. Wiem, że mimo wszystko łączy ze mną przyszłość, w jakimś stopniu, niekonicznie jako mój chłopak, ale przyjaciel którym jest i zawsze będzie. I wiem, że to może być trudne, ale nigdy nie zrezygnuje ze znajomości z Nim. Kocham Go najbardziej na świecie. Pokazał mi, że jestem zdolna do miłości o jakiej pojęcia nawet nie miałam.
|
|
|
|
Masz obok siebie kogoś istotnego.Osobę dla której używasz perfum, na które musisz odkładać miesiące, tylko dlatego, że raz prymitywnie wspomniała, że 'nieźle pachną'. Osoba, która jest. Oddycha, nadążając za Tobą. Nigdy przed Tobą, zawsze obok Ciebie i właśnie wtedy nadchodzi wieczór, kiedy ta osoba odchodzi. A Ty? a Ty tęsknisz za głupim biadoleniem odnośnie ubierania kapci, podczas chodzenia po zimnym parkiecie.
|
|
|
|
Czasami jest tak, że człowiek pęka. Nie wie co ma ze sobą zrobić, do kogo pójść. Wtedy zamyka się tak jak ja w swoim pokoju. Bierze do rąk kubek ze słodkim kakao i wypatruje za okno. Płacze- nie ma już na nic sił. Siedzi wtedy na łóżku, a z Jego oczu płynie potok gorzkich łez. Wiesz, to takie zagubienie. Ten cholerny niesmak, brak chęci do życia. Siedzisz wtedy całkiem sam. Znasz to uczucie kiedy nie masz nawet komu się wyżalić? Tak, oczywiście są przyjaciele, ale Oni mają swoje życie, swoje problemy... Nie mam pewności co do tego, czy zaraz nie pójdą i nie zaczną się ze mnie śmiać, czy nie powiedzą komuś jaka jestem słaba... bo jestem, taka prawda. Mam bardzo zrytą psychikę, nie wiem, dosłownie nie mam pojęcia co dalej, jak żyć ...
|
|
|
|
Kiedyś przypomnisz sobie, że gdzieś na swojej drodze spotkałeś mnie. Siedząc z kubkiem kawy w dłoni upijesz łyk i w podświadomości usłyszysz mój głos niewinnie delikatny, który niepostrzeżenie umknie w natłoku myśli paraliżujących Twój umysł tak dogłębnie, że nie będziesz mógł się na niczym innym skupić, niż rozmyślaniu o mnie. Zamkniesz powieki i ujrzysz mój obraz. Moje oczy, usta, te wystające kości policzkowe otulone subtelnym rumieńcem, czy też długie lekko kręcone włosy opadające na moje ramię. Moje słowa, wszystkie gesty, cała ja, stanę się Twoją tęsknotą. Upijesz kolejny łyk i nie wytrzymasz. Będziesz chciał, wręcz musiał stanąć ze mną twarzą w twarz i ponownie mnie poczuć. Moją obecność, dotyk, spojrzeć mi w oczy, usłyszeć głos i niepokojące myśli odepchnąć na bok. Tylko, że musisz teraz przemyśleć to kilka razy. Jeszcze jest czas, ja jeszcze jestem, ale kiedyś, zwyczajnie mnie zabraknie. Niczym jak rozsypany pył na wietrze zniknę z oczu wszystkim, gdzieś daleko.
|
|
|
|
Połóż się o pierwszej do łóżka. Wbij wzrok w sufit. Pomyśl o mnie. O moich niesamowicie brązowych oczach i tym spojrzeniu, które kierowałam tylko w Twoim kierunku, tylko do Ciebie. Przypomnij sobie mój subtelny ton głosu, gdy z Tobą rozmawiałam. Zagłęb się w pamięci i przypomnij sobie mój śmiech. Zamknij oczy i wyobraź sobie, że jestem obok. Że własnie trzymasz mnie w ramionach i chcesz, bym spokojnie usnęła. Przekręć się na bok i wtul się w poduszkę, tak, jak kiedyś we mnie. Zatop się we wspomnieniach i przypomnij sobie każde z moich słów. Pamiętasz je? Którekolwiek? Leżąc przykryty kołdrą zatęsknij za mną. Tak minimalnie. Śnisz czasem o mnie? Jestem w Twoich myślach tuż przed snem? Widzisz mnie, gdy zamykasz powieki i tkwisz sam w czterech ścianach, gdy jedynym odgłosem w zawieszonej w powietrzu ciszy jest dźwięk pękającego Ci serca, bo zwyczajnie Ci mnie brakuje?
|
|
|
|
Do łóżka poszłam o drugiej. Nie mogłam usnąć. Przewracałam się z boku na bok, z pleców na brzuch - bez rezultatu. Wzięłam łyk wody. Także nic. Usiadłam na parapcie opierając się plecami o zimną jak lód szybę. Wpatrywałam się w gwiazdy. Mówiłam do Ciebie w myślach. Brakowało mi Cię. Właściwie nadal brakuje. Kiedy byłeś obok, zasypiałam natychmiast. Myślałam, że spędziłam na parapecie kilka minut. Byłam w błędzie. Spoglądając na zegarek ujrzałam czwartą z minutami. Bezsilna ułożyłam się pod kołdrą. Nadal nic. Dopiero kiedy przytuliłam poduszkę, tak, jak tuliłam się do Ciebie - dopiero wtedy jakimś cudem zasnęłam. Przebudziłam się. Zza zasłonki wlatywał promień słońca. Była siódma. Mój czas na spanie się skończył. Gdy otworzyłam oczy, nie potrafiłam ich zamknąć i dalej spać. Trzy godziny snu i mocny ból głowy. Mocna kawa - nie pomogła. Wróciłam do łózka i włączyłam telewizor. Od pewnego czasu tak wygląda moje poranki, bez Ciebie.
|
|
|
|
Za oknem silny deszcz, który nie jest w stanie powstrzymać mnie przed wyjściem z domu. Środek nocy, nad głową kilkanaście świecących gwiazd i gdzieś w oddali srebrnym światłem wyróżnia się księżyc. Dopijam kawę i w korytarzu zakładam na nogi trampki. Gaszę światła, do rąk biorę jedną z Jego bluz i idę przed siebie. Naciągam na głowę kaptur i dłonie chowam do kieszeni. Na ulicach pustka, niczym jakby świat stał w miejscu. O chodnikowe płyty uderzają krople deszczu, wybijając tym samym rytm stawianych przeze mnie kroków. Czuję pulsującą wewnątrz mnie tęsknotę za Tobą. Pragnienie Twojej obecności każdego dnia jest tak samo silne. Niekiedy bardziej daje się we znaki. W kałuży widzę swoje odbicie. Ostatni raz, gdy spojrzałam w lustro wody, stałeś obok. W mojej podświadomości echem odbija się Twój głos. Brakuje mi Go. Po policzkach spływają strużki deszczowych kropel. Otulona dotykiem zrywającego się wiatru idę dalej. Tej nocy nie chcę wracać.
|
|
|
|
Dodaj komentarz