 |
taktojaboco.moblo.pl
Nie wiedziała ile czasu upłynęło odkąd tak siedziała. Czuła że był już środek nocy. Nie miała pojęcia kiedy to się stało ale chyba zasnęła. Była wykończona od teg
|
|
 |
|
Nie wiedziała ile czasu upłynęło odkąd tak siedziała. Czuła, że był już środek nocy. Nie miała pojęcia kiedy to się stało, ale chyba zasnęła. Była wykończona od tego ciągłego szlochania. Śniła. We śnie widziała mamę, która powtarzała ciągle ,,Idź za głosem serca. Przebudziła się i cicho jęknęła. Jeszcze nigdy nikt nie mówił do niej we śnie. A już na pewno nie mama. I na pewno nie takich słów. Ale, skoro się pojawiła to to musiało coś oznaczać. Coś ważnego.
Popatrzyła w prawo. Obok niej siedział chłopak. Miał na głowie kaptur. Z tego co wywnioskowała nie widział, gdy się obudziła. Popatrzyła na jego rysy twarzy. Wydawały jej się znajome. Po chwili zauważyła, że chłopak ten chodzi do tej samej klasy co ona.
|
|
|
|
Miał na imię Krystian. Był kapitanem szkolnej drużyny koszykarskiej. Obiekt westchnień wszystkich dziewczyn. Ale skąd on się do licha tutaj wziął?
-C- cześć.-odezwała się.
Chłopak wzdrygnął się.
-Cześć. odpowiedział z uśmiechem.
-Co ty tu robisz ? zdobyła się na odwagę i w końcu zapytała.
-Siedzę przy tobie. znów się uśmiechnął.
-Ile czasu tu jesteś i po co? ogarnęła włosy z twarzy.
- Wracałem z imprezy. I zobaczyłem ciebie.- popatrzył jej w oczy.
|
|
|
|
Zaczęli gadać. Otworzyła się przed nim jak przed nikim innym. Bardzo dobrze czuła się w jego towarzystwie. Ktoś jedyny przynajmniej nie nazywał ją ,,dziwadłem. Długo rozmawiali. Polubili się.
W jej przypadku było to dziwne, ale coś ją do niego ciągło. Coś innego, niemożliwego, tajemniczego.
Minęły dwa miesiące.
Nadal się kumplowali, a nawet można by powiedzieć, że zostali przyjaciółmi. Koledzy naśmiewali się z Krystiana, ale on nie liczył się z ich zdaniem. Obaj też nie przejmowali się tym, że są obiektem plotek całej szkoły. Buntowniczka i kapitan szkolnej drużyny zostali przyjaciółmi. Wielka rewolucja.
|
|
|
|
Dziś dostała dziwną wiadomość od niego. ,,W parku o 19.00 Uśmiechnęła się. Fajnie, że znowu pogadają sobie od serca. Ponarzekają na życie. Ubrała się, uczesała, założyła ciemne glany i wyszła.
On już tam czekał. Na tej samej ławce co zwykle. Myślał nad czymś. W ręku trzymał czerwoną różę.
Usiadła obok niego. Popatrzył na nią i nagle ich spojrzenia się spotkały. W tych oczach pierwszy raz zobaczyła coś... czego wcześniej nie dostrzegała. Taki błysk...
-Słuchaj, kocham cię. wyszeptał prosto z mostu czekając na jej reakcję.
Nagle coś w niej pękło. Nie mogła zapanować ad swoimi emocjami. Krzyczała. Płakała. Mówiła, że on jest oszustem, że jest mu jej żal i że prędzej czy później ją zostawi. Nie dała mu dojść do słowa.
|
|
|
|
Uciekła cała we łzach. Biegła przez park. Dlaczego tak zareagowała ? Dlaczego w obecnej chwili tak go nienawidziła ? Nie wiedziała. Weszła na ruchliwą ulicę. Prosto pod koła ciężarówki. Nikt nie wiedział, czemu to zrobiła. Stała na ulicy. Patrzyła jak zbliża się do niej samochód. Widziała światła, które były coraz bliżej. Coś jakby zwolnione tępo na filmie. Tylko to było realne. Słyszała jak kierowca zatrąbił... mocno wcisnął klakson. Potem nagle znalazła się na chodniku. Koło niej siedział Krystian. Tłumy ludzi ustawiło się wkoło nich i coś do siebie szeptali. Chłopak nie mógł złapać oddechu. Ciągle powtarzał tylko ,, Dzięki Bogu, dzięki Bogu. Wtedy zrozumiała . Uratował ją i sam naraził siebie na śmiertelne niebezpieczeństwo.
-K-Krystian. wyszeptała
|
|
|
|
Dziękuje.- i pocałowała go jak najmocniej. To wyraziło więcej niż milion słów.
Chłopak zarumienił się. Odwzajemnił pocałunek. Sara zrozumiała, że prawdziwa miłość jednak istnieje. Gdyby nie ona, pewnie teraz by już nie żyła. Gdyby nie Krystian to strach pomyśleć co by było. Tylko dlaczego była taka głupia ? Dlaczego to wyznanie tak ją przeraziło. Bała się miłości ? Chyba tak najlepiej to ująć.
Teraz jest inaczej. Razem z Krystianem tworzą najpiękniejsza parę. Kochają się. I to właśnie on stał się mężczyzną jej życia. Mama miała rację, żeby ,,Iść za głosem serca. Miała cholerną rację.
|
|
|
|
estem wredna i często zdarzają mi się egoistyczne zachowania. Po za tym ludzi traktuje z góry. Mam wysokie mniemanie o sobie. Ciesze się z tego co mam mając wrażenie, że na niektóre rzeczy nie zasługuje. Jestem chętna do pomocy, ale tylko w niewielkich sprawach, ponieważ jestem również strasznym leniem. Uwielbiam jeść słodycze, obijać się i fałszować bardzo głośno. Mogłabym wymieniać i wymieniać, a i tak nie będziesz wiedzieć o mnie nic. To mój mały urok. Nie dam się poznać nikomu. Ja o sobie wiem najwięcej, nie znaczy, że wszystko
|
|
|
|
Jeszcze nie jest za późno, ale czuję Jakby tak było Ogarnia mnie strach tak wielki Że nie mogę myśleć Śnię o nowych miłościach I ciężko mi wyobrazić sobie Co mnie czeka Zamienię ból na wolność Zamienię rany Na marzenia, które pomogą mi iść Zamienię ból na szczęście Niech szczęście będzie szczęściem A nie czymś, czego nie mogę osiągnąć .
|
|
|
|
W lustrze widzę Nas, nie siebie
|
|
|
|
`przerażona budzi się w nocy, płacze wtedy nawet przez zamknięte oczy.
|
|
|
|
odnoszę wrażenie, że szczęście przyjaciół, jest czymś sto razy ważniejszym, niż szczęście tylko i wyłącznie nasze, a przynajmniej tak jest w moim przypadku. to samo tyczy się problemów bliskich ci osób - widząc, jak się z tym męczą, jak to przeżywają, rozrywa ci serce, i chcesz im w jakikolwiek sposób pomóc. bardzo lubię obserwować ludzi, widzieć ich wszystkie gesty, ruchy, mimikę, emocje wypisane na twarzy i przede wszystkim - w oczach. wystarczy spojrzeć na przyjaciela uśmiech i błysk w oczach; od razu wypełnia cię szczęście, jak za pomocą czarodziejskiej różdżki.
|
|
|
|
To nie fair że Tej ' taniej dziwce ' spełnia się każde moje życzenie ! Niech bierze wszystkie inne oprócz Ciebie
|
|
|
|
Dodaj komentarz