 |
sweetdefeat.moblo.pl
C.D.4. Nie wiedziałam że tak dobrze tańczysz. oznajmiłam co faktycznie było prawdą bo tańczył nieziemsko. Jeszcze wielu rzeczy nie wiesz... Ale jeśli dasz mi szans
|
|
 |
|
C.D.4.~ -Nie wiedziałam, że tak dobrze tańczysz.-oznajmiłam, co faktycznie było prawdą, bo tańczył nieziemsko. -Jeszcze wielu rzeczy nie wiesz... Ale jeśli dasz mi szansę na chwilę rozmowy to obiecuję, że dowiesz się wszystkiego, co tylko będziesz chciała. -No niech Ci będzie.-w końcu dałam za wygraną, po części przez alkohol tkwiący w mojej krwi, ale także przez zżerającą mnie ciekawość, co tak naprawdę "ważnego" ma mi ON do powiedzenia. Poszliśmy na dłuższy spacer, rozmawiając o starych dziejach. O tym jak mu się układa w Anglii, gdzie pracuje. W końcu doszliśmy nad rzekę, usiedliśmy na ławce, gdzie już nikt nam nie mógł przeszkodzić, więc przeszliśmy do sedna sprawy. -Wiesz...-zaczął- Długo nad tym wszystkim myślałem. Będąc tam w Anglii zobaczyłem naprawdę inne życie. To nie to samo, co tutaj. Inni ludzie, inne priorytety. Miałem kilka dziewczyn, parę Polek, parę Brytyjek, ale żadna nie była taka jak Ty. Uwierz mi, że żałuję teraz tego, co się stało.
|
|
|
|
C.D.3.~...i udaliśmy się w stronę sali, gdzie właśnie rozdawano talerze z obiadem. Usiedliśmy przy swoim stoliku, i już mieliśmy się zabrać za jedzenie, gdy nagle Pan P. zapytał: -kto to był? "a niech to szlag"-pomyślałam, gdy usłyszałam pytanie i równocześnie zobaczyłam, że ON siedzi przy drugim stoliku, zaraz na przeciwko mnie i nie może oderwać ode mnie wzroku. -nikt ważny, znajomy z dawnych lat. 4 lata temu wyjechał za granicę i tak rozmawialiśmy jak się mu tam układa. -mam być zazdrosny? -nie no coś Ty Miśku, to tylko znajomy.-oznajmiłam z przekonaniem, jednocześnie wmawiając sobie, że właśnie tak było. Impreza weselna zaczęła się rozkręcać. Wypity alkohol dał już się we znaki, gdyż stałam się wyluzowana i w końcu przestałam się tak tym wszystkim przejmować. W momencie, gdy mój Pan P. tańczył z Panią Młodą, podszedł do mnie ON i poprosił o taniec, od razu zastrzegając, że nie życzy sobie odmowy i będzie tu stał dopóki się nie zgodzę. Po chwili namowy, w końcu ruszyliśmy na parkiet
|
|
|
|
C.D.2.~ Gdy się odwróciłam, złapał mnie delikatnie za rękę. -Proszę... Daj mi wszystko wyjaśnić. Daj mi chwilę, chcę porozmawiać z Tobą...-urwałam mu jednak w połowie niedokończonego zdania -Kurwa, ale my już nie mamy o czym ze sobą rozmawiać.-wyrwałam rękę z uścisku. -wszystko skończone, z resztą tak jak sam chciałeś. więc nie zawracaj mi teraz głowy. miałeś swoją szansę, spieprzyłeś, więc nie każ mi teraz Cię słuchać, bo serio nie uważam, abyś miał coś ciekawego do powiedzenia, po 4 latach milczenia. Wiem, już wszystko rozumiem. To nie byłam ja, ok. Więc proszę Cię, daj mi teraz święty spokój, nie musisz mi niczego wyjaśniać.- i w tym momencie zobaczyłam Pana P. idącego w naszą stronę. Mój strach w oczach i zdenerwowanie dało się od razu zauważyć. Podszedł do nas z przymrużonymi oczami, jakby niczego nie rozumiał. -yyy, cześć? Skarbie co Ty tu robisz? wszędzie Cię szukam. Chodź już, podają właśnie gorące dania.-rzekł Pan P. nawet nie patrząc na NIEGO. złapał za moją rękę...
|
|
|
|
C.D.1.~ Odruchowo odwróciłam się, tracąc przy tym równowagę. Omal nie upadłam, ale złapał mnie za rękę, zapobiegając upadkowi. -co... co Ty tu robisz?-powiedziałam z przerażeniem. -Ciebie też miło widzieć-odpowiedział. -To nie jest śmieszne! naprawdę się pytam co tu robisz?! -zaczęłam wrzeszczeć ze zdenerwowania. to nie mógł być ON. Nie dzisiaj, nie teraz, NIE nigdy! -Jestem kuzynem Mateusza.-odparł lekko zdziwiony-ale naprawdę miło Cię w końcu zobaczyć. Świetnie wyglądasz, wydoroślałaś. Ile to już minęło? a no tak, 4 lata. Sporo się zmieniłaś, ale te rysy... ich nie da się zapomnieć. Wiesz... -i nagle mu przerwałam, mówiąc: -przepraszam, ale nie mogę w tym momencie z Tobą rozmawiać. Nie po tym wszystkim co się stało. -Ej, biedroneczko... -Nigdy tak więcej do mnie nie mów. Już nie jestem Twoją pieprzoną Biedroneczką. Już nie pamiętasz?! - odparsknęłam ze złością w głosie. W tym momencie ON posmutniał. Chwilę milczał, więc postanowiłam wracać z powrotem.
|
|
|
|
Niedawno byliśmy z moim Panem P. na weselu u jego znajomego. wyglądaliśmy cudnie, ja w czerwonej sukience podkreślającej talię i czarnych szpilkach, a Pan P. miał na sobie idealnie dopasowany garnitur. wyszliśmy z Kościoła po ceremonii zaślubin no i zrobiła się wielka kolejka do Państwa Młodych, aby złożyć im życzenia : "powodzenia na nowej drodze życia, szczęścia, miłości" bla bla bla... po wszystkim pojechaliśmy samochodem na przyjęcie weselne. Pierwszy taniec miał już się zacząć lada chwila, gdy nagle osłupiałam. ON tam był, stał, gapił się na mnie z tym swoim uśmieszkiem. Postanowiłam jak najszybciej wyjść stamtąd, aby pozbierać myśli, Panu P. mówiąc, że idę zapalić na zewnątrz i że zaraz wrócę. Poszłam na krótki spacer po drodze zbierając myśli. "Przecież to niemożliwe. To nie może być prawda. Chyba mam jakieś zwidy. Nie, na pewno musiało mi się to przewidzieć..." mówiłam do siebie gdy nagle usłyszałam męski głos dobiegający zza moich pleców: "Cześć"-powiedział...
|
|
|
|
i najgorsze w życiu są te chwile, kiedy siedzisz sama w domu, rozmyślając nad swoim życiem, nad problemami, które się nawarstwiają. wspominając dobre czasy. lata spędzone ze znajomymi, z eksami i wiele wiele innych. ale takie naprawdę najgorsze z najgorszych chwil to takie, kiedy osoba którą kochasz nad życie i wydaje Ci się, że znacie się na wylot, nie zauważa, że w ostatnich dniach jesteś smutna, przygnębiona. że w Twoich oczach nie widać już blasku, a uśmiech coraz rzadziej pojawia się na ustach. że nie ma czasu lub siły na szczerą rozmowę o tym czego się boisz, a czego oczekujesz. że nie znajdujesz już w nim takiego oparcia jak kiedyś. i z tego wszystkiego, to przygnębia najbardziej. świadomość, że tak naprawdę to nikogo nie interesuje to jakie zmartwienia czy problemy posiadasz. a czasem po prostu dobrze jest się komuś wygadać i podzielić się swoimi troskami, by poczuć choć przez chwilę, że nie jesteś z tym wszystkim sama.
|
|
|
|
przychodzi w życiu taki moment, że osoba bardzo Ci bliska odchodzi z tego świata. i to przykry i bardzo bolesny moment. jednak uwierz mi. niemożliwość pożegnania się z tą osobą boli najbardziej.
|
|
|
|
czasem chcę po prostu rzucić Ci się w ramiona i mocno się w Ciebie wtulić. nawet nie wiesz, jak cholernie tego potrzebuję...
|
|
|
|
- gdzie się podziało to pożądanie w Twoich oczach, gdy patrzyłeś na mnie stojącą nago przed Tobą? gdzie zniknęła troska, tęsknota i czułość? co się stało z chęcią przebywania każdej wolnej chwili w swoim towarzystwie? powiedz mi co się z tym wszystkim stało?! - odeszło. -odeszło? tak po prostu?! - tak. tak po prostu.
|
|
|
|
spoglądając na wcześniejsze wpisy, dochodzi do mnie tak naprawdę ile rzeczy wydarzyło się w moim życiu, i chociaż niektóre sytuacje pamiętam jak wczoraj, to innych nie potrafię sobie przypomnieć. to smutne, że rzeczy naprawdę kiedyś bardzo ważne w naszym życiu, z czasem zapominamy, rozstajemy się z nimi, a tak nie powinno być. nie, zdecydowanie nie powinno.
|
|
|
|
zatrzymaj się na chwilę. wspomnieniami cofnij się o kilka lat... popatrz jak Twoje życie było normalne, bezkonfliktowe, i jak wiele się w nim wydarzyło. ile osób, naprawdę wartościowych ludzi przewinęło się przez Twoje życie, a Ty nie potrafiłaś zrobić nic, aby ich zatrzymać na dłużej. Cierpiałaś, gdy odchodzili, gdy zostawiali Cię samą ze swoimi problemami, gdy już mieli Cię dość i nie chcieli już Cię znać, o Tobie pamiętać. teraz wiesz, że tak właśnie miało być, że niektórzy musieli odejść, by zrobić miejsce innym, następnym, kolejnym... i tak w kółko.
|
|
|
|
Dodaj komentarz