 |
naccpanapowietrzemx33.moblo.pl
cz1 Mała dziewczynka... Siedzi na białej brudnej ławeczce w parku. Ma skrzyżowane nóżki. Twarz zakrytą rączkami. Siedzi tak bez ruchu. Nie płacze. Jest silna... Myśli. M
|
|
 |
|
cz1 Mała dziewczynka... Siedzi na białej, brudnej ławeczce w parku. Ma skrzyżowane nóżki. Twarz zakrytą rączkami. Siedzi tak bez ruchu. Nie płacze. Jest silna... Myśli. Myśli o tym jak bardzo była szczęśliwa. Jak wszystko wydawało się jej proste... Nagły podmuch wiatru, osuwają się rękawy bluzeczki... Widać czerwone kreseczki... Sznyty... Jest ich tak dużo... Czemu to sobie robi?!...To musiało ją tak bardzo boleć!... Ma takie chude rączki... Nagle poruszyła się... Podnosi główkę do góry... Patrzy na świat, który ją otacza... Patrzy na ten park... Park, z którym wiąże tyle wspomnień... Widzi inne dziewczynki... Tylko ze one są szczęśliwe.. Maja swoich chłopców... Śmieją się... RAZEM.... Przytulają... Całują... Mała dziewczynka czuje się tak przeraźliwie samotna.... Jej małe, kruche ciałko zaczyna się trząść.... Jest jej zimno... Chociaż świeci letnie słońce... Ale nie płacze... Jest przecież
|
|
|
|
Uczymy sie na bledach zycie to praktyka tu nikt nie jest idealny kazdy sie potyka .!
|
|
|
|
cz5( koncowa) - Musiałem przyjechać, musiałem cię zobaczyć… Ja…
- Ci… -dotknęła palcem jego ust. Nie musiał już nic mówić. Rozumiała. Przytuliła go mocno. Poczuła zapach jego włosów, skóry. Tak, to na pewno nie był sen. Była szczęśliwa, bo był przy niej. Wzięła go za ręką, powiedziała mamie, że nie długo wróci i zabrała go na pola. Chciała obejrzeć z nim zachód słońca i pomilczeć. Na rozmowy przyjdzie czas… Teraz chłonęli siebie nawzajem. Patrzył na nią tak jakby była najpiękniejszym prezentem, jaki dostał w życiu. Czy to była miłość? Nie wiedziała… Wiedziała tylko to, że już nie będą potrzebne jej łzy. Wiedziała, że chce go mieć na wieczność. Tylko to się liczyło… Ich splecione ręce i zapadający zmrok.
|
|
|
|
cz4. Nie zauważyła nawet jak szybko minął jej dzień. Łowienie ryb z tatą, pływanie żaglówką, opalanie, ognisko. Wydawało jej się, że minęła sekunda do czasu, kiedy obudziła się następnego ranka i przyszedł czas pakowania bagaży. Jadąc samochodem patrzyła jak wszystko ucieka w tył. Bała się tylko by razem z tymi wszystkimi krajobrazami jej nie uciekło coś ważnego. 2 godziny i byli w domu. Wchodząc do klatki usłyszała głos. Na początku myślała, że zwariowała. Jednak, gdy się odwróciła wiedziała, że ten głos to naprawdę jego głos. Rzuciła bagaże na ziemię i pobiegła w jego stronę. Już, już chciała go przytulić, gdy zatrzymała się nagle i popatrzyła pytająco.
|
|
|
|
cz3.Wolała leżeć i myśleć o nim niż na głos mówić o swoich uczuciach. W końcu po kilku godzinach, z jego imieniem na ustach zasnęła.
Wstała bardzo wcześnie. Pierwsze, co zrobiła to poszła na pomost. Wiatr rozwiewał jej włosy. Czuła wspaniały zapach wolności. Już jutro miała razem z rodzicami wracać do Łomży. Z jednej strony nie miała na to ochoty ,bo chociaż wspomnienia o nim bolały dawały jej zarazem niesamowite poczucie szczęścia, a tutaj wszystko kojarzyło jej, się z nim, z drugiej strony jednak wiedziała ,że nie może ciągle żyć wspomnieniami. Powrót do rodzinnego miasta miał jej ułatwić uporanie się z tęsknotą…
|
|
|
|
cz2 normalny nastolatek. Jednak, gdy tylko poznało się go bliżej można było odkryć głębię… Głębie, która wchłaniała. Jeśli już raz dało się jej porwać już nigdy nie można się było uwolnić. Natalia dała się pochłonąć. Na wakacyjnym obozie. Niestety obóz pewnego dnia się skończył i niestety on i ona mieszkali od siebie bardzo daleko. Na dwóch krańcach Polski. Natalia bardzo źle zniosła rozstanie. Oczywiście pisali sms-y, maile… Utrzymywali kontakt, ale nic nie było w stanie zastąpić jego obecności, jego ciepła, zapachu, dotyku skóry.
- Kochanie znów jesteś smutna?
- Nie mamo. Po prostu zmęczona. Okropnie zmęczona. Idę spać. – powiedziała Natalia. Była zmęczona to fakt, ale była też pewna, że nie uda jej się zasnąć. Nie mając jednak wyjścia poszła położyć się do łóżka.
|
|
|
|
cz1 Zachód słońca. Dzień ustępował miejsca nocy. Niebo powoli zmieniało się w rozgwieżdżoną przestrzeń. Uśmiechnęła się przez łzy. Jeszcze nie dawno razem podziwiali wszystkie zachody. Jego oczy. Ciągle je widziała. Miały w sobie wszystko –ciemność nocy, świeżość poranka, głębię oceanu i… te dwie iskierki. Pamiętała ciepło jego dłoni. Wydawało się jej, że gdyby chciał tym ciepłem mógłby ogrzać cały świat. Odruchowo popatrzyła na swoje ręce. Wciąż marzyła o tym, że kiedyś będą znowu razem siedzieć nad brzegiem jeziora i nic nie mówiąc, świetnie się nawzajem rozumieć…
-Natalia! Nie siedź tam tyle, bo się przeziębisz! – mama wyrwała ją z zamyślenia. Otarła skrawkiem rękawa łzy i poszła w stronę domku. Uwielbiała ten swój mały azyl. Letniskowy domek nad jeziorem z daleka od ludzi, od cywilizacji. Gdy tam była czasami wydawało jej się ,że jest daleko także od swoich trosk, problemów. Teraz wszystko jednak przypominało jej o NIM. Kim był ON? Z pozoru zwyczajny chłopak –
|
|
|
|
Gdy wiesz,
że ta druga osoba Cię nie kocha,
płyną gorzkie łzy...
Łzy,
które wolno splywają...
Które Ci dużo smutku dają.
|
|
|
|
Spotkajmy się dzisiaj przy blasku księżyca,
Spotkajmy się w ciszy gwiazd,
Niech nam noc wyszepta najwspanialsze z tajemnic,
których nie wyjawi świt.
Spotkajmy sie dzisiaj w najpiękniejszym ze snów.
Przyjdź do mnie po gwiezdnym dywanie,
Czekam na Ciebie z bijącym nieskończoną miłością sercem,
Nawet we śnie....każda gwiazda świeci Twoim blaskiem.
|
|
|
|
Usłyszała pukanie do drzwi. Pół przytomna, z roztarganymi włosami wstała i niesfornie ubrała za dużą koszulę. Na palcach, podbiegła do drzwi. ziewając, niezdarnie je otworzyła. Stał z promiennym uśmiechem w jej ulubionym t-shircie. Wręczył, jej bombonierkę ulubionych czekoladek i wyszeptał - miłego dnia kochanie. Zaczęła się poprawiać zdruzgotana, że widzi ją w takim stanie. Przyciągnął ją do siebie i delikatnie całując, powiedział - i tak Cię kocham.
|
|
|
|
najgorsze jest gdy odtrącasz naprawdę fajnego faceta, któremu na Tobie zależy tylko dlatego, że w głowie siedzi Ci frajer, który Cię zranił.
|
|
|
|
kiedy piszę do Ciebie, to znaczy, że tęsknię za Tobą, a kiedy nie piszę, to znaczy, że chcę, abyś to Ty tęsknił za mną.
|
|
|
|
Dodaj komentarz