|
I tak trwała w tym gównie z toksycznym koluniem. Radzili jej rzuć to w piz.du, mowila nie umiem. Męczyli się z jej bólem wszyscy bliscy wokół, ale gdy była przy nim osiągała święty spokój. W natłoku myśli zastanawiała się często czy ta toksyczność ją zniszczy czy osiągną zwycięstwo. I gdy już się wydawało że są prawie w domu on znowu swoim pier.doleniem wpędzał ją do grobu. Jak ziomuś skończyli się ich wspólne wojaże, nie czaje ale zdaje się że nie pod ołtarzem. I już ich nie spotykam razem ani osobno. Znikneli, przepadli jak kanień w wodę podobno.
|
Dodaj komentarz
