|
i czasami wpatrując się w niebo zastanawiam się, jak ja to znoszę. szczęście, którego codziennie jestem jedynie widzem, podglądającym jego niezwykłość zza kurtyny utkanej ze szronu. świadomość tego, że nigdy nie dostanę się na scenę, przynajmniej teraz, gdy Ty mnie tam nie zaprowadzisz, jest dobijająca. a jednak po chwili znów się uśmiecham, bo przecież.. jeszcze jest nadzieja. nadzieja, że kiedyś nam się uda. znów razem wkroczyć do innego świata, znów razem pławić się w szczęściu.. razem. bez Ciebie tam nie trafię.
|
Dodaj komentarz
