 |
|
czasami mam wrażenie, że brakowałoby mi go, nawet gdybym go nie poznała.
|
|
|
|
a jak sie wkurwie to sie przetne, wykrwawie do słoiczka, zaniose Ci go, postawie na gazie, włacze. moze przy tej małej demonstracji zrozumiesz jak bardzo we mnie buzuje krew i, ze jak mówię ze mam powód do zdenerwowania to rzeczywiście tak jest?
|
|
|
|
a od dzisiaj nie wezmę do ust niczego, co kiedykolwiek z tobą jadlam - sposób na wspomnienia i boczki.
|
|
|
|
Twoim celem nie jest sprawienie bym cierpiała tudzież Cie znienawidzila. Twoim celem jest sprawić mnie niezdolna do uczuć do tego stopnia, żebym juz do końca nie mogla pokochac nikogo. pokazujesz mi, ze nie warto i codziennie wypruwasz moje duchowe wnetrznosci, wypychajac mnie pustą nadzieja, jak sztucznego zwierzaka watą
|
|
|
|
chciałabym, żebyś mógł mi napluc w serce. moze wtedy zrozumialoby wreszcie jak czuje sie za każdym razem, kiedy muszę wycierać twarz i byłoby ze mna solidarne.
|
|
 |
|
Chce poczuć coś cieplejszego, bo Ty.
|
|
|
|
Tak jakoś zaczynam mieć w glowie jesien. Od kilku dni. Może dwoch lat. Jesien to już nie pora złotych liści, to mniej mnie o pół. Uczę się pokory. Myślałam, że mam jej w sobie dużo. Ale teraz widze, że to nie była nawet malutka cząstka. Oduczyłam się sprzeczać, nie mam siły. Nie mam z kim. Chcialabym umieć rozmawiac, ale tak naprawdę. Żywo. Jak kiedyś. Mam w glowie ciemno. Nie jestem nawet pewna jaki mamy dzień. Bo to mnie najzwyczajniej w świecie nie interesuje. Zresztą - nie interesuje mnie nic. Może tylko to, ze mam całkiem wygodna poduszkę i ciepłą kawę, ewentualnie siedem. Zaczyna sie niebezpieczny ewenement. Powtarza sie rok poprzedni, tak bardzo nie umiem nic zrobić.
|
|
|
|
Nie mam gdzie sie podziać. Moje nie(pokoje)
|
|
|
|
Zostawiam wszystko. Chcę od nowa. Nie chcę oczekiwać już nadzwyczajności, chcę normalności. Bardzo mi miło, że znów jesteś. Ale nie będę się tym cieszyć, bo nie mam żadnego prawa.
Bezdomność to nic innego jak nie mieć w kim mieszkać.
|
|
|
|
W nowym miejscu szukam starych nawykow. Próbuje poukładać swoje rzeczy na półkach, ułożyć swoje cialo na łóżku w wygodny znany mi sposób. Czuję, że nie jestem u siebie. To takie marne. Ostatnio jestem kominem. Przepalam wszystko. Papierosy, zmartwienia, uczucia i już nie udaję. Niczego nie udaję. Szukam serca na zbyciu. Robię to całkowicie nieświadomie. Bo nie jestem pewna, czy potrafię wykrzesać z siebie chocby iskierkę czegoś cieplejszego. Poza tym - czy ktokolwiek będzie tracił czas na użeranie się z moim emocjonalnym niedorozwojem? Oddałabym się czemuś bezgranicznie, gdybym tylko wiedziała co to ma być. A teraz nastanie tylko mroźna zima. Nic poza tym, ani przed tym.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
