 |
|
"Mężczyzna, który nie ma zaplecza w postaci kochającej kobiety, jest martwy. Jest nikim."
|
|
|
|
''wiem, że gdzieś istniejesz... Borykasz sie ze swoim światem, biegniesz dokądś, wiążesz sznurówki, parzysz herbatę, wybuchasz śmiechem, gubisz rękawiczki, przeczesujesz włosy, śpisz, oddychasz i kichasz. A wieczorami, wieczorami opierasz nos o szybę okna i patrzysz w to samo, co ja, niebo i przeczuwasz moje istnienie tak, jak ja Twoje. Długo się szukamy. Gdy w końcu natkniemy sie na siebie w jakichś Przedziwnych i Oczywistych Okolicznościach, za mało będzie czasu na TERAZ, by mówić o tym, co było WTEDY. Piszę więc... Opowiem Tobie siebie tu. Przeczytasz w wolnej chwili, gdy ja akurat załatwiać będę jakieś Bardzo Ważne Sprawy. Zaoszczędzimy mnóstwo bezcennego czasu...''
|
|
|
|
Dziś Więcej jest bogiem, a wieczna gonitwa, by mieć
Jest jak nowoczesna modlitwa
I większość próbuje wytrwać w tej wierze,
Że wyciąg z banku stał się pacierzem
A zresztą, szczerze mówiąc - jak tu się stawiać?
Kiedy niewierni usuwani są poza nawias
Prosta sprawa - bądź nikim i śmieciem
Bądź materialnym kimś w materialnym świecie
Możecie tego nienawidzić jak ja,
Ale niestety prawda jest taka, że gra
Toczy się z naszym udziałem
I tak już zostanie
Mimo że nikt nas nie pytał o zdanie
My to tanie tryby maszyny świata
Znaczymy niewiele
Suma naszych pragnień jest jej cichym szmerem
Nie zmienisz tego, choćbyś stanął na głowie
A gdy się zużyjemy, to zastąpią nas nowe.
|
|
|
|
Więc musimy trzymać pewną ręką za stery, bo
Jedziemy po bandzie, aż pękną bariery, to
Wszystko przez to, że tempo tej ery
Każe dbać nie o duszę, a o piękno twej cery
O to, by tętno kariery było w normie,
O serce, by biło wolniej, albo wcale
Grunt, żebyś dalej pędził przed siebie
Aż potkniesz o los się i świat cię zajebie
Byś zdobył co chcesz, jak jeszcze go chcesz,
Lub zdobył to, czego pragnie od ciebie reszta.
Tak czy siak - wszechświat to za mało
Bo ludziom nigdy nie będzie wystarczało, to co mają
Będą chcieli więcej mieć
To dlatego zdarza się nam przez sen się drzeć
Bo zamykamy oczy i
Wiemy że musimy biec, choć stopy mamy zdarte do krwi
|
|
|
|
To jak zatrucie - pierdolony wirus
Który odbiera nam satysfakcję i szczęście
Coś co dopada cię znienacka gdy już
Dotarłeś do celu i znów mówi "więcej!"
Jego zagięcie budzi przerażenie, a
Napięcie, które rodzi spycha bliżej krawędzi
Przez niego, nawet jeśli spełnisz marzenie,
Po chwili znów musisz pędzić i mówić:
Daj mi więcej, muszę mieć więcej
Proszę o więcej, nie mniej, a więcej
Pragniemy więcej (ej!)
Ej, co się stało, że co by się nie działo mamy zawsze za mało?
Daj mi więcej, muszę mieć więcej
Proszę o więcej, nie mniej, a więcej
Pragniemy więcej
|
|
|
|
Widzicie tu i teraz, to konkurencyjny świat, och
Wszystko w nim liczy się w ogromnych nakładach
Niestety jest pełen chujów i szmat, więc
Opiera się na pojebanych z gruntu zasadach
Kto nie zna ich, wypada z gry jako pierwszy
|
|
|
|
Spotkać ludzi, którzy czują to samo co my i tak samo odbierają świat - to największe szczęście na Ziemi...
|
|
 |
|
jebana jesienna depresja ;x
|
|
|
|
"Będę czekał na ciebie siedem lat,
siedemset pokoleń motyli, w wysokich
trawach pijane świerszcze grają na
bałałajkach. Wieczór stygnie i więdną
stokrotki gwiazd, a złamany paznokieć
upada za horyzont. Powoli wszystko
staje się jasne. Niebo trzeźwieje i my
również wracamy do pustych mieszkań
tak bardzo znajomych ciał. Zbieram wszystkie
twoje spojrzenia, rozkładam jak stertę
rękopisów. Rzucamy do siebie maleńkie,
papierowe samoloty, które nigdy nie docierają
celu. Obiecałem, że będę czekał
na ciebie siedem lat, siedemset pokoleń
motyli... brak przyszłości ukazany
jak leżący twarzą do ziemi człowiek"
Siedemset pokoleń motyli - Hume Cronyn
|
|
|
|
Próbuję Cię wypatrzeć w tłumie a czas, nieubłaganie wciąż gna
I nadal szukam przestać nie umiem.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
