 |
|
Prawda żałoby jest całkiem prosta: teraz, gdy mama nie żyje, jestem przyparty do śmierci (nie oddziela mnie już od niej nic oprócz czasu).
|
|
 |
|
niewielu jest ludzi, których prawdziwie kocham, a jeszcze mniej takich, o których mam dobre mniemanie. im więcej poznaję świat, tym mniej mi się podoba, a każdy dzień utwierdza mnie w przekonaniu o ludzkiej niestałości i o tym, jak mało można ufać pozorom cnoty czy rozumu.
|
|
|
|
wszystko ciebie mi przypomina. w każdej rzeczy potrafię znaleźć jakieś powiązanie. nie wiem, ile jeszcze czasu będzie musiało minąć, żebym raz na zawsze wyrzuciła cię z mojego życia.
|
|
|
|
ciekawe czy wie jak mnie niszczy, ile razy na dzień doprowadza mnie do chociażby minimalnego cierpienia. nie wybucham od razu płaczem, nie krzyczę, nie niszczę wszystkiego co trafi mi się pod ręką, a zwyczajnie kruszę się od środka. z każdym z jego najdrobniejszych posunięć od mojego serca odpada jakaś niewielka cząstka. biorąc pod uwagę częstotliwość tego zjawiska - wkrótce zginę.
|
|
|
|
już nie płaczę kiedy podnosisz głos. przestaje mi zależeć na czymkolwiek, poddałam się.
|
|
|
|
dotyk twój i niczego już nie jestem pewna.
|
|
|
|
garść psychotropowych tablet i łyk zimnego pilsa.
|
|
|
|
ja nie umiem żyć z ludźmi, więc wywieram na nich presję.
|
|
|
|
idziemy przed siebie do celu tą sama drogą, to cię zniszczy jak bieluń, lekarze nie pomogą.
|
|
|
|
odejdź lub zostań, oto liryczna chłosta.
|
|
|
|
- że ty. - że ja? - że ciebie. - że mnie? - że bardzo. - że jak? - że bezgranicznie.
|
|
|
|
jest już może trochę lepiej, czegoś się nauczyłam, zrozumiałam, w miarę udało mi się poskładać moją duszę w całość, tak jak każdej wiosny. ale mimo wszystko dziwnie mi z myślą, że właśnie mija rok od najlepszego okresu w moim życiu, od wiosny, w której wszystko było przepełnione zapachem naszej miłości i szczęścia.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
