 |
|
Będę dla ciebie zawsze, czy tego chcesz, czy nie.
|
|
|
|
Nie powiem, że mnie już nie obchodzisz. Mama uczyła, że nie wolno kłamać.
|
|
|
|
Za dużo życia, jak dla mnie.
|
|
|
|
A gdybym nie zdążyła powiedz mu, ile dla mnie znaczył.
|
|
|
|
Niebieskie oczy miała od zbyt częstego patrzenia w niebo. Pojemność jej płuc zależała od odległości, która dzieliła ją od niego i choć najczęściej byli od siebie bardzo daleko, ona starała się być tuż przy nim myślami i sercem. Żeby oddychać. Żeby żyć. Bo życie bez choćby myśli o nim było jakieś nienaturalne. To było tak, jakby zapisał się trwale w jej duszy. Jakby pasował. Ale przecież nie pasował. Nie mógł, skoro pozwoliła mu odejść. I tego się trzymała. Żeby oddychać. Żeby żyć.
|
|
|
|
Nie pragnij samotności. Nie polecam, serio.
|
|
|
|
Twój obraz pod powiekami wyryty moimi łzami.
|
|
|
|
Całe ciepło miał skumulowane w sercu, stąd te zimne ręce.
|
|
|
|
Przyjdź na chwilę. Posiedźmy jak dawniej. Lub pospacerujmy. Pogadajmy. Pośmiejmy się. Cholernie mi tego dziś brakuje.
|
|
|
|
Jak marnie wyglądam, siedząc kolejny raz w pustym pokoju, znów marznąc i czując tą okropną, wyniszczającą mnie od środka bezradność? Nie chcesz wiedzieć.
|
|
|
|
Jego ciepły głos niosący się pustymi ulicami. Ulice szepczą o nim, codziennie. Nie słyszysz?
|
|
|
|
Boli to, co kiedyś koiło ból.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
