 |
|
takie chwile jak ta są najgorszymi chwilami w życiu. kiedy siadasz nocą i wiesz, że nie masz nic. że jesteś sam, a świat wydaje się taki ogromny. kiedy strach wypełnia cię po brzegi, a ból rozpierdala klatkę piersiową. kiedy nie masz nawet sił na wypowiedzenie słowa, bo płacz ci nie pozwala. to najgorsze chwile, kiedy czujesz, że nie dasz rady. nie masz żadnej siły, by iść na przód. jesteś niczym, jesteś samotnym, połamanym ludzikiem. i siedzisz ze spuszczoną głową zanosząc się płaczem i wbijając paznokcie w dłonie.
|
|
|
|
ledwo się trzymam. w towarzystwie jestem nieobecna. kiedy idę przez miasto nawet nie wiem któredy idę. wiesz dlaczego? to samotność, która za długo trwa. kiedyś miałam tak wiele, teraz zostałam sama z wszystkim. moja głowa pęka od nadmiaru myśli. nawet łzy nie przynoszą ukojenia, bo wiem, że jutro wstanę i znowu sama będę się zmagać z tym wszystkim.
|
|
|
|
postanawiam za wszelką cenę starać się ukryć to, że jest dla mnie kimś więcej niż dobrym kumplem, nie mogę pokazać, że coś czuję, bo wtedy przegram. a co jeśli przegram zatrzymując to co czuję dla siebie? co jeśli zmarnuję swoją szansę? co jeśli On też nie ma odwagi? co jeśli odejdzie do innej?
|
|
|
|
wyszłam po całym dniu pracy na dwór. szłam tak przed siebie przez zatłoczone miasto, zimny wiatr owiewał moją twarz, cała drżałam z zimna, ale nie zważając na nic szłam przed siebie, prosto a po mojej twarzy toczły się łzy. jedna za drugą. jestem zmęczona, zmęczona samotnością, udawaniem, codziennością. i jedyne co chciałam zrobić idąc taka zapłakana to położyć się na środku ulicy i leżeć , nigdy nie wstawać, już nie myśleć, nie bać się, nie musieć. po prostu zostać.
|
|
|
|
dostałam kilka dni szczęścia. tak było zajebiście. dziękuję. szkoda, że inni mogą być szczęśliwi jakoś cały czas. a ja dostaję jakiś kilka marnych dni po mega długich i ciężkich miesiącach. dostałam na kilka dni to o czym marzyłam w każdej strefie swego życia. i jeb! poszło się jebać. jak wszystko to wszystko naraz.
|
|
|
|
brakuje mi ten drugiej osoby. kogoś kto, by mnie wspierał, przytulał, całował, sypiał obok mnie, budził się przy mnie, mówił dzień dobry, dzwonił na dobranoc, czekał, trzymał za rękę, pocieszał, rozmawiał, siedział ze mną, dotykał, śmiał się ze mną, zabierał na spacery, spędzał czas, pisał do mnie, kłócił się ze mną, opowiadał o sobie, poznawał mnie codzień, tęsknił, był. brakuje mi kogoś takiego, dla kogo miałabym wstawać codzień rano, dzięki któremu czerpałabym siły do codziennego życia.
|
|
|
|
boję się, że coś stracę. że znowu coś mi zostanie odebrane. że znowu bliska osoba odejdzie. nie chcę, błagam, nie zabieraj mi już nic więcej.
|
|
|
|
pamiętam jak nie mogłam wtedy oddychać. pamiętam mokre od deszczu włosy. pamiętam białą róże. pamiętam zapłakane twarze. pamiętam jak bałam się wtedy zasypiać. pamiętam łzy, które wcale nie przynosiły ukojenia. pamiętam trzęsące się z bólu ręce. pamiętam. a Ciebie już coraz mniej.
|
|
|
|
i zachłystując się łzami, bez sił na wdychanie powietrza zadaję sobie pytanie czy kiedykolwiek będzie mi dane ujrzeć Twoją twarz. a jeśli po tamtej stronie nic nie ma? skąd wziąść siłę na poradzenie sobie z myślą, że już nigdy nie ujrzysz twarzy osoby, którą tak wielbiłeś?
|
|
|
|
i nie zostało mi po Tobie ani jedno zdjęcie. mam tylko strzępki wspomnień, bo nie myślałam, że kiedykolwiek tamte chwile, będą ostatnimi wspomnieniami jakie mam po Tobie. najbardziej boli to, że w takich sytuacjach nie masz nic, nie masz już nadzieji, bo przecież śmierci nic nie pokona.
|
|
|
|
i wystarczy jedna piosenka, kilka wersów, które przypominają mi tamte zdarzenie. rozpadam się. ból powraca taki sam jak te 4 lata temu. odczuwam to samo, kiedy dowiedziałam się, że odszedłeś, ten sam ból, kiedy stałam nad Twoją białą trumną. rozpadam się.
|
|
|
|
zmieniłam się. bardzo. i cieszę się z tej zmiany, lubię siebie taką. odważną, pełną energii, lubiącą ludzi i świat. chyba pozbierałam się po tym co mi się w życiu przydarzyło. nie chodzi o to, że zapomniałam, po prostu wiem, że muszę iść na przód i nauczyłam się codzień dzwigać ten ciężar który na mnie spadał. tak jakby wyćwiczyłam się kiedy przez te dlugie miesiące, lata dźwigałam to każdego dnia i upadałam niejednokrotnie. teraz chyba zwyczajnie stałam się dość silna, by iść dalej, choć to nie znaczy, że nie będę się potykać, że więcej ten ciężar mnie nie przytłoczy, bo pewnie przytłoczy miliony razy, jednak nie zmienia to faktu, że zrobiłam wielki krok w przód, wielkie zmiany zaszły we mnie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
