 |
|
Ludzie przychodzą, odchodzą. Znikają gdzieś pośród szarych chodników, tych białych chmur tlących się na sferach niebieskich. Taka kolej rzeczy. Ktoś musi odejść, by w sercu zrodziła się ponownie nadzieja. By ktoś nowy, lepszy mógł wkroczyć do naszego życia. By ktoś wypełnił te serce radością, nowymi cieplejszymi uczuciami. Smutek jest oczywisty w tej sytuacji. Ktoś kto był częścią naszego życia, ktoś był odzwierciedleniem naszej duszy- odchodzi. Z tymi osobami straciliśmy rzecz najcenniejszą- czas. Nie możemy zrobić kroku wstecz, by zapobiec poznaniu pewnych osób. Pomimo tego, trzeba żyć. Całymi garściami brać z życia to, co najlepsze. Nie warto opłakiwać przeszłość. Przyszłość może przynieść jeszcze więcej. Może dać nam wszystko, czego tylko zapragniemy.
|
|
|
|
Jestem tu. Nie widzisz mnie? Stoję tuż obok Ciebie. Drżącymi wargami czule całuje Twój policzek na pożegnanie. Ostatni raz wtulam się w Twoje ramiona. Ostatni raz tu jestem. Odchodzę. Nie dotkniesz już żadnego detalu mojego ciała. Nie ucałujesz troskliwie moich spierzchłych i przekrwionych ust. Zniknę, wraz z mrugnięciem Twoich ospałych powiek. Moja miłość będzie trwała wieczność, pamiętaj o tym.
|
|
|
|
Moje serce rozkrusza się na drobne kawałki. Złącz je w całość, błagam..
|
|
|
|
Siedziała samotnie w swoim pokoju. W pustych, czterech ścianach. Podeszła do lustra spojrzała na siebie i krzyknęła z całych sił: "Gdzie jesteś?! Widzisz jak ja wyglądam? Widzisz jak się staczam na dno? Nic nie ma dla mnie znaczenia, rozumiesz? Bez Ciebie jestem nikim. Błagam Cię kurwa, wróć!". W tym samym momencie jej pięść ze zdwojoną siłą zderzyła się z lustrem. Ona stojąc roztrzęsiona ze łzami w oczach przyglądała się jak kawałki szkła spadały w przeciągu kilku sekund na ziemię. Jej mama szybko wbiegła do pokoju przytulając córkę i mówiąc: "Już dobrze, uspokój się. Jestem przy Tobie." To smutne, jak miłość może zniszczyć człowieka.
|
|
|
|
Pamiętaj, że nie znajdziesz nigdzie takiej drugiej jak ja. Może używać podobne słowa. Rozmawiać na podobne tematy, mieć podobny śmiech. To wszystko tylko czyste podobieństwo, nic więcej. Nie będzie drugiego takiego samego uśmiechu. Drugich takich samych oczu, włosów. Nie będzie takich samych spojrzeń, czułych wyznań. Nie będzie kochała tak mocno jak ja. Nie będzie drugiej tak cholernie wrażliwej, płaczącej po nocach. Nie będzie drugich takich samych opuszków błądzących po Twym ciele. Nie znajdziesz takiej, która będzie przywiązywała tak wielką wagę do słów, czynów, czy gestów. Nie będzie drugiej, identycznej mnie. Pamiętaj o tym.
|
|
|
|
To piękno, które bije z nas, kiedy jesteśmy szczęśliwi. Ten uśmiech pełen pozytywnych emocji. Te oczy przepełnione iskierkami radości. Serce wypełnione po brzegi nadzieją. Nasze poczucie bezgranicznego szczęścia. Szczęście rozkwitające w naszych sercach, niczym kwiaty. Promienie słoneczne stworzone tylko dla nas, otulające tylko nas. Cudowność, tak diametralnie w każdym calu. Perfekcjonizm, idealizm. Zobacz, jakie to proste. Tak niewiele potrafi sprawić, że jesteśmy w pełni szczęśliwi. To miłość czyni nas lepszymi ludźmi. Miłość..
|
|
|
|
Idealne połączenie: delikatność z nutą finezji. Czułość i namiętność. Burza wściekłości i krzyku. Rozpacz i żal. Brak nadziei i pustka. To wszystko tworzy nas. Każda niedoskonałość, każdy element. To my, prawdziwi my. Tak stuprocentowo.
|
|
|
|
Nawet nie wiesz jak pragnę mieć kogoś koło siebie, komu mogłabym w pełni zaufać. Z kim mogłam bym spędzać całe dnie w nawet najbardziej banalny sposób. Kogoś, kto wiedział by o mnie wszystko. Kogoś kto znał by moje wady i zalety, ale trwał ze mną mimo to. Kogoś, kto po spojrzeniu w moje oczy wiedział by, że jest coś nie tak. Kogoś komu mogłabym się wyżalić i wypłakać w męskie, silne ramiona. Kogoś, kogo dotyk sprawiał by gęsią skórkę przeszywającą całe ciało. Kogoś kto kochał by mnie bezgranicznie. Kogoś kogo obecność sprawiała by, że staję się najszczęśliwszą dziewczyną na ziemi. Tak po prostu..
|
|
|
|
Wyglądam przez okno i widzę świat, który toczy się starym rytmem. Ciemne niebo, latarnie tlące się gdzieś nieopodal, lekko powiewający wiatr i samochody pędzące pobliską drogą. To wszystko ma swój wytyczony rytm, który nieustannie biegnie przed siebie. Właśnie w tej sekundzie, ktoś właśnie wkroczył do świata niebiańskiego. A życie? Dalej będzie trwało i toczyło się swoją, wytyczoną drogą.
|
|
|
|
Każda cząstka tego uczucia do Ciebie, wypalała się we mnie bardzo powoli. Bolało to bardziej niż cokolwiek innego, jednak w ten sposób chciałam odciąć się od Twojej osoby. Tak jakbyś nigdy nie istniał, zniknął razem z porywistym wiatrem, który lekko poświstuje. "Nigdy nie byłeś w moim życiu", ciągle żyję tym przekonaniem. Nie wracam do przeszłości, która często komplikuje naszą przyszłość. Doznałam amnezji, ale tylko w stosunku do Twojej osoby. Piękny sen o przyszłości prysł, niczym bańka mydlana.
|
|
|
|
Dziewczyna o nieprzeciętnej urodzie, mała wzrostem, wielka sercem. Kocha bezgranicznie, choć często ludzie ją ranią. Jest krucha, delikatna, bardzo przywiązuje uwagę do słów, czynów oraz gestów. Jest pamiętliwa, nie zapomina choćby o drobnych, nic nie znaczących zdarzeniach. Wrażliwość to jej cecha, która wyróżnia ją najbardziej. Boi się odrzucenia, zranienia przez kogoś dużo znaczącego dla niej. Bezustannie wspomina, wraca wstecz pomimo, że były sytuacje, których nie chce pamiętać. Czasami miewa mętlik, pomieszany z żalem i goryczą, z którą nie potrafi się pogodzić. Na ogół wydaje się, że panuje nad wszystkim doskonale. Jednak pod tą maską kryję się wiele uczuć niedostrzegalnych gołym okiem. Ma w sobie cząstkę piękna, w którą przeważnie nie wierzy. A co jest w tym wszystkim najważniejsze? To, że nigdy, przenigdy nie będzie udawać kogoś, kim nie jest, z całą pewnością.
|
|
|
|
Przyglądałam się tłumowi ludzi przepychających się w autobusie. Moją uwagę przykuł niepozorny staruszek, który siedział na jednym z miejsc. Miał posiwiałe włosy i szaroniebieskie oczy. Słońce swoimi ciepłymi promykami oświetlało jego twarz, uwydatniając każdą zmarszczkę i pomarszczoną, śniadą skórę. W ręce ściskał ciemnobrązową laskę. Jego oczy były posmutniałe, choć na ogół nie dał po sobie tego poznać. Wystarczyło się bardziej przyjrzeć, analizować każdy ruch jego źrenic. Z zainteresowaniem przyglądał się ludziom, którzy zawzięcie walczyli o miejsce. Tak właśnie jest w życiu: nieustanna walka. Ci, którzy usiądą czują się wygrani, choć są egocentrykami, chcącymi tylko własnego dobra. Ale są ludzie, dla których nie liczy się choćby głupie miejsce w autobusie. I to jest postawa godna naśladowania.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
