|
Spróbuj się położyć do szpitala. Na kilka dni, tak po prostu. Bez statusu VIP. W twardym, skrzypiącym łóżku, z obcą osobą po boku. W beznamiętnych salach, gdy ciągle coś Ci przeszkadza. Monitory, urządzenia, postękiwania cierpiących i dźwięki natury z wszystkich otworów ciała. Przeżywając najtrudniejsze chwile przy nieznanych Ci osobach. Z kiepskim jedzeniem i wspólną łazienką. Kiedy każda sekunda, minuta i godzina jawią się jak wieczność. Gdy nie możesz usiedzieć z nerwów i niepewności, bo potrzebujesz i chcesz uzyskać jakiekolwiek informacje. Czekając w kolejności na wszystkie czynności którym trzeba Cię będzie poddać, na leki gdy boli a oczekują „cierpliwości” by zaczęło działać czy też wtedy gdy nie działają i jeszcze chwila do „za-godzinę-będzie” następnej dawki. Czy w końcu na wypis, gdy masz wszystkiego dość i chcesz już pójść do domu.
|
Dodaj komentarz
