|
Ze wszystkich swoich sił, z całej mocy mojej usiłuję skupić się na megalomanii. Jak tego dokonać gdy nie wierzy się we własną doskonałość, jak próbować choćby odkrywać jej zakątki kiedy nie zna się własnej wartości i swoich własnych możliwości? Życie jest moją jedyną opoką, oddech jedyną rzeczą, której nic nie jest w stanie mi odebrać, ja jestem swoją własną inspiracją. Inspiracją niezwykłej pokory, ponieważ nawet przed samą sobą nie potrafię przyznać, że cokolwiek znaczę. Już wiem, wiem, że być człowiekiem to być pięknie niedoskonałym. Człowiek - to bardzo pojemne słowo. Do końca swoich dni pracować będę nad nadawaniem sensu własnej osobie, niczym malarz perfekcjonista, tworzyć będę z niezwykłą dokładnością, nie skończę aż do śmierci. Mam wpływ na rzeczywistość, mogę ją współtworzyć, to niemal niemożliwe by szarość i przeciętność otaczające mnie były nieodwołalne, czy da się coś zmienić? Zamierzam się tego dowiedzieć
|
Dodaj komentarz
