|
I niby jestem skałą, niby jestem lodowcem.
I niby trudno mnie poznać.
Ale to prawda, trudno mnie poznać.
Nawet ja nie znam siebie do końca,
Nawet ja czasem nie wiem gdzie jestem, co się dzieje, czemu tak jest.
Nie umiem prosić o pomoc i nie umiem na kimś polegać, co nie znaczy, że nie chciałabym posiadać tych umiejętności.
Bywa, że próbuję, staram się, ale ten krzyk, ten napis „ SOS” pozostaje w środku. Nikt nie może go usłyszeć, nikt nie może go odczytać.
Także jestem skałą, o którą obija się cały świat.
Jestem skałą, która obija się o cały świat.
Jestem skałą, która skrywa w sobie słodycz i zapomniała jak się ją okazuje.
Jestem skałą, bo kiedyś byłam sercem, takim otwartym, takim czułym sercem.
Ale ktoś je zranił, wyśmiał, ocenił i od tamtej pory powstał pancerzyk.
Pancerzyk, przez który ciężko się przebić.
Ciężko, ale można.
Ze zrozumieniem, z czułością, można.
Bo to tylko warstwa lodu, którą da się roztopić.
To tylko zimna powierzchnia, nie wnętrze.
W środku się pali. / izka2609
|
Dodaj komentarz
