|
13.01.2014 - ta data wryła mi się w pamięć już na stałe, tego dnia odeszła moja przyjaciółka, siostra, najbliższa mi osoba.
Zabrał mi ją rak, cholerny rak kości.
Oh ile bym dałaby się z nią zamienić, ona miała większe prawo, aby żyć, miała do tego chęci.
Obdarzała radością każdą osobę, którą spotkała.
Więc czemu nie siedzi teraz koło mnie?
Zasługiwała na życie, które zostało jej odebrane, przez wielce sprawiedliwego boga.
Gdzie tu sprawiedliwość do jasnej cholery?!
Czy to sprawiedliwe, że tak dobra osoba musiała opuścić nasz świat, choć tak bardzo pragnęła na nim zostać?
A w tym wszystkim najgorsze jest to, że męczyła się, przez wiele lat, żyła w bólu i strachu przed śmiercią, dusiła to w sobie by nie martwic innych.
Umierała w bólu, a ja nie mogłam nic zrobić, nie mogłam jej pomóc.
Tak bardzo chciałam ją choć trochę odciążyć i zabrać przynajmniej odrobinę jej cierpienia.
Ale nie potrafiłam, nie mogłam, nie dałam rady jej uratować.
Mam poczucie winy, prześladuje mnie przez cały ten cza
|
Dodaj komentarz
