|
Nie chcę komukolwiek przeszkadzać. Moja obecność męczy, bo nie potrafię się normalnie zachowywać. Krępuję się bardzo w towarzystwie i nie lubię mówić o sobie. Nie chodzę w tych ślicznych spódniczkach i słodkich sweterkach, które tak bardzo podobają się chłopakom w moim wieku. Chciałabym, ale nie wyobrażam sobie siebie ubranej w taki sposób - źle bym się czuła. I trudno mi to wytłumaczyć, ale wolę siedzieć w domu, niż gdzieś z kimkolwiek wychodzić. Bo jestem beznadziejna. Nie mam zainteresowań ani talentów. Urody też brak. Krępuje mnie, kiedy ktoś na mnie patrzy. Mam wtedy wrażenie, że ta osoba myśli sobie: “Jaka ona jest brzydka. Powinna zrobić coś ze sobą” albo “Ona patrzy na wszystkich z góry i z nikim się nie zadaje. Być może uważa, że jest lepsza i nie ma ochoty z nikim gadać”. Ale ja mam ochotę. Naprawdę chciałabym być normalną nastolatką, której problemem byłoby zerwanie z chłopakiem albo plama na ulubionej bluzce, ale nie potrafię.
|
Dodaj komentarz
