|
Tak też patrzyłam teraz na ludzi na przystanku, w autobusach i tramwajach, w samochodach, na rowerach, wciąż w tę i we w tę , biegiem, symetrycznie, nienaturalnie, w panice życia, które tłamsi i każe im z dnia na dzień stawać się n i k i m ś, widziałam te anonimowe tabuny i miałam przemożne poczucie, że jeśli tylko do któregoś się odezwę, rozłoży bezradnie ręce i będzie szukał nerwowym wzrokiem reżysera, niemo pytając go "czego ona chce, przecież ja tylko statystuję".
|
Dodaj komentarz
