 |
Udawanie, że wszystko jest w porządku opanowałam do perfekcji. Znowu kolejny dzień leci, jak zawsze nie chętnie wstałam z łóżka, w końcu trzeba było zacząć nowy dzień, w którym nic mnie nie czeka. Makijaż leży idealnie, włosy ułożone tak jak zawsze. Znowu uśmiech gra główną rolę. Plątam się po kuchni, z tysiącami myśli w głowie. Każda gdzieś rwie się w inną stronę, poplątały się trochę. Nie mogę już, nie mogę tak, nie potrafię myśleć o tym wszystkim naraz. Gubię się w tym, nie wiem gdzie jestem, nie wiem na czym stoję. Tak jakby pewien kawałek gruntu odsuwał się powolnym ruchem, czuję jakby był coraz dalej. Odsuwa się w ciemną denną odchłań, mam wrażenie, że już jest za późno na jakikolwiek ruch w jego stronę. Szukam gruntu na którym dziś mogłabym stanąć, i myśleć co dalej, zastanowić się co będzie teraz. Znowu błąkam się myślami nad tym samym, wciąż nie wiem na czym stoję, nie wiem już nic. Bo właśnie coś się kończy, a ja wciąż nie potrafię zebrać myśli, wciąż nie wiem, co dalej.
|
Dodaj komentarz
