Przy­jaciel po­winien być jak szklan­ka z pan­cerne­go szkła. Mog­li­byśmy na­lewać do niej wo­dy, tak jak do przy­jaciela nasze żale, z pew­nością, że się nie stłucze i nie pęknie. Przy­naj­mniej nie sa­mo. Tak jak sa­mo nie upi­je wody. Ale tyl­ko praw­dzi­wy przy­jaciel ma nies­kończoną głębo­kość tej szklan­ki z pan­cerne­go szkła.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!