Cały czas spadam w bezdenną otchłań. Jestem zmęczona tym spadaniem. Nie ma żadnego ratunku, żadnej pomocnej dłoni. Jestem sama. Nie, chwila. Są jeszcze oni - mój strach, moje najgorsze koszmary. Potwory, które odnalazły dom w mojej duszy. One mnie ciągną w ten dół. Wołają mnie. Mówią, że jeszcze trochę i odnajdę spokój, ciszę. To wszystko czego tak bardzo pragnę. Mówię, że nie będzie więcej bólu, cierpienia, strachu, wyrzutów sumienia, płaczu, paniki. Mówią, że będzie mi tak lepiej, że w końcu będę mogła odetchnąć. A czy nie tego właśnie pragnę? Czy nie o to błagałam każdej nocy zanosząc się płaczem? Chyba jestem gotowa by odejść, by odnaleźć swój eden.. Tak, w końcu chyba naprawdę jestem na to gotowa./monia

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!