|
Po prostu wyłączyć się. Nie marzę już o niczym więcej. Zapaść w sen, albo nie: zapaść w śpiączkę! Rozpłynąć się w niebyt, przepaść, schować się pod liśćmi w parku, umrzeć pod trzema kocami, utopić się w kałuży, która moczy mi buty. Chciałabym nic nie czuć, nic nie musieć, chciałabym się poddać. Albo, po prostu dostać zastrzyk, zastrzyk tak mocnego gówna, które wysadzi mi serce, albo chociaż wyjebie pamięć, mózg, wspomnienia. Zastrzyk czegoś, co zabierze to całe gówno i pozwoli mi znowu być sobą. A jeżeli ja to ta mała bezsilna dziewczynka, która nie może ogarnąć samej siebie? Kim jesteśmy jeżeli nie potrafimy zapanować nad sobą. Czyżbym mogła porównać się do nic nie znaczącej... ech.
|
Dodaj komentarz
