|
Nie pytaj gdzie podziało się moje serce, przecież zabrałeś je ze sobą. Jakiś czas temu wyciągnąłeś rękę w kierunku klatki piersiowej i wbiłeś mi nóż, prowadziłeś pionową linię w dół, by zrobić dziurę i ogromną ranę. Później wsadziłeś tam rękę, by wyjąć moje serce. Wziąłeś je ze sobą, nie myśląc o tym, jak teraz będę oddychać. Wziąłeś je myśląc, że teraz pozbędziesz się moich uczuć i miłości. Spakowałeś je do pudełka i zakopałeś, by już nigdy więcej nie miało prawa życia. Jestem wrakiem człowieka, który targuje się z życiem o każdy dzień. To serce pod toną piachu wciąż cicho bije, krzycząc by trafiło na swoje miejsce, by dalej mogło pompować krew. Sypiesz sól na krawe rany i słyszysz mój krzyk bezsilności, który odbija Ci się echem w głowie. Miałeś tylko z powrotem wziąć moje serce i nie pytać o nic więcej, włożyć je na miejsce i pozwolić mu znowu bić. Krwawią mi kolana, a ból duszy nie pozwala mi na następny oddech. Łzy, to nimi się duszę.
|
Dodaj komentarz
