|
Spotkam "przyjaciół" wiesz... Tych moralnych nudziarzy, którzy besztają każdy mój zły ruch... Dojdę do nich. Będę idealna, czysta, poprawna, dobra, święta, cudowna... A później znowu się wyrwę, by móc stać się sobą... I leżę na kamieniach w jakimś porąbanym lesie... Każą mi wstać. Upadam. Podnoszą mnie. Trzymają mnie na rękach, choć ich nogi odmawiają posłuszeństwa... Prowadzą gdzieś daleko... Jeśli upadną, upadnę razem z nimi, ale ufam im bezgranicznie. Staję. Idę podpierana z obu stron. Mijamy ludzi, którzy patrzą na nas jak na najgorszą patologie... Stop! Wymiotuje... On patrzy jak leżę pod drzewem w jego bluzie. Nadal mnie kocha... Nie zniosłabym gdyby było inaczej... I leżę na kamieniach w jakimś porąbanym lesie... Trzeźwieje. Już mi lepiej. żyję. Zjadam całą carrefourowską bagietkę. Minie chwila zanim wyżuje dwie gumy i odzyskam świadomość... Ok... Liże się z nim na przystanku tramwajowym. W tramwaju. Na pożegnanie obiecuje mu, że nigdy go nie zdradzę, on rozbiera mnie wzrokiem..
|
Dodaj komentarz
