Możemy so­bie na wszys­tko poz­wo­lić. Możemy żyć, jak nam się po­doba. Wra­cać do do­mu nad ra­nem, pić i ćpać do niep­rzy­tom­ności, spać cały dzień, flir­to­wać na dys­ko­tekach, kochać się z ko­lega­mi z pra­cy, urządzać im­pre­zy w mie­szka­niu. Mar­twić się tyl­ko o siebie. Nie słuchać narze­kań. Nie wsta­wać w środ­ku no­cy do płaczące­go dziec­ka. Ale na dłuższą metę nie jest to wca­le dob­re roz­wiąza­nie i fas­cy­nujące życie. W końcu na­dej­dzie czas, w którym zda­my so­bie sprawę, że nie możemy być dłużej sa­mi. [cz1]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!