|
Ścianą otulona błąkam się w ciemności,
Wzrokiem niewidomym gubię się w miłości.
Słoną łzą wzburzona ulżyć pragnę sobie,
Niemym krzykiem nocy mącę w swojej głowie.
Cień tańczy na oknie w melodii uczucia,
Senność mną kieruje od obrazów snucia.
Melancholii szeptem koję kłutą ranę,
Zadaną tępym nożem, tu wczoraj nad ranem.
Czy świt biegnie z pomocą, kiedy głucha wołam?
Wziąć w swe ramiona, przytulić mnie zdoła?
Kiedy bez sił tonę sama na podłodze,
Kiedy czuję bezwład w mojej prawej nodze.
Gdy trucizna dzisiaj sprzymierzeńcem śmierci,
Gdy czuję ukłucie w mojej zgniłej piersi.
Próbuje się wyrwać na wpół żywe serce,
Próbuje zapobiec całej mej udręce.
Jednak uczuciu poddana do końca,
Umieram. Cisza trwa nieustająca.
Dzisiaj nad ranem, gdzie nóż tępy został,
Osuwa się ciało bez duszy. Życiu już nie sprosta.
|
Dodaj komentarz
