|
nieważne ile kilometrów nas dzieliło, nieważne ile przypadków i zrządzeń losu odpychało nas od siebie, byliśmy wciąż blisko, wciąż przy sobie, coraz bardziej i więcej. czytaliśmy między wierszami swoich dusz, które zbłądził i odnalazły się w tym piekle dzisiejszego świata. zawsze wierzyliśmy że świat należy do nas, a oprócz miłości i szczęścia nic się nie liczy. innych perspektyw po prostu nie dopuszczaliśmy do myśli, z każdym dniem coraz bardziej wierząc, ze jesteśmy nieśmiertelni. byłoby dobrze. bylibyśmy razem, z każdym dniem odkrywając nowe możliwości, może i przekonując się że czas niestety jednak mija, że nasze życie ulatuje, znika jak ziarenka piasku z górnej części klepsydry. ale nie żałowalibyśmy niczego. nie żałowaliśmy, gdyby nie zabiły nas w zarodku poglądy innych ludzi.
|
Dodaj komentarz
