|
Jest 4 rano. Siedzę na dachu i patrząc na puste ulice palę papierosy. Myślę wtedy o ludziach, którzy Tam zostali, przed oczami mam mnóstwo wspomnień. Myślę o tym w co się kiedyś wpakowałam. Prawie nie pamiętam roku 2011 ani pierwszej połowy 2012. Nic nie mogłam poradzić. Sama zeszłam na tę drogę i nie potrafiłam z niej zejść. To on mnie wyciągnął z tego bagna jakim są narkotyki. To on dał mi to uczucie, które pomaga mi nie wracać do tego. Udowodnił mi także, że mój rozmiar 38 jest idealny i nauczył jeść zupy, kanapki, czasem nawet kawałek mięsa. Dzięki niemu mogę rozpocząć nowe życie. Mam ochote odciąć się od tego wszystkiego i pobyć sama. Zamknąć drzwi i poczuć się wolną, samotną.. Nie potrafię mu tego napisać. Chcę by był cały czas przy mnie. Abym mogła się w niego wtulić i szepnąć mu do ucha, że go kocham.
|
Dodaj komentarz
