A kiedy spier­do­lisz os­ta­tecznie nasze „my”... Nie zdziw się, gdy wy­walę Cię na bruk ze wszys­tki­mi wa­liz­ka­mi, a Two­je „przep­raszam” po­dep­tam, jak pe­ta czub­kiem bu­ta. Bo­wiem mój dro­gi mężu nie kwiatów, a Ciebie pot­rze­buję. Nie mo­nolo­gu a roz­mo­wy ocze­kuję. I nie kos­miczne­go sek­su a miłości we dwo­je pragnę.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!