|
Jestem normalna. Uśmiecham się wtedy, kiedy trzeba, jestem tam, gdzie być powinnam, śmieję się, kiedy inni to robią. Staram się być taka, jaką chcą mnie widzieć. I chociaż ta normalność wcale nie jest łatwa, to chyba daję radę. Nie poddaję się już tak szybko, przecież nie mam powodu, przecież jestem normalna. Zaczynam wychodzić z domu, ostatnio nawet dużo mówię. Nie o sobie, nie o czymś, co ma sens, ale mówię. Bo to ważne, prawda? Muszę mówić, żeby nie zamknąć znów słów w swojej głowie. Więc ciągle mówię, o wszystkim i o niczym. Robię wszystko, żeby być normlanym człowiekiem, normalną nastolatką. Zapominam o swoich chorych myślach, o tych złych nocach, o każdym przykrym wspomnieniu. Jestem normalna, nie ma we mnie niczego, co może mnie wyróżniać. Jestem normalną nastolatką, normlanie żyję i czasem normalnie umieram. Ale tylko czasem, kiedy zapomnę, jak to jest być zwykłym człowiekiem. /black-lips
|
Dodaj komentarz
