|
idę chodnikiem, bez chmurne i bez gwiezdne niebo tworzy chaos w głowie. tylko latarnie pokolei oświetlają mi drogę, naświetlają duszę i serce. zamarzają mi dłonie z zimna i braku Twojego dotyku, tego jak mocno je ściskałaś bym nigdy nie odszedł. brak mi twych ust, które jednym dotknięciem koiły ból i głód. z mojej buzi wyłania się ciepłe powietrze, zamieniające sie w parę, w ktorej widzę Ciebie, patrzącą na mnie, tak smutnym i wołalnym o pomoc spojrzeniem, ale nagle znikasz tak jak ta para, moje oczy już Cię nie dostrzegają i robi się zupełnie pusto. ten biały śnieg, który tak błyszczy w tym świetle, przypomina mi Twoją niegdyś tak bladą cerę, tak nieskazitelną, tak czyste sumienie. idę przed siebie i nie wiem dokąd dojdę, chcę uciec tam gdzie nie znajdzie mnie nawet słońce. w moich oczach ból i cierpienie, i wspomnienia, w których byłaś Ty, wspólne zdjęcia, ale to przecież tylko sny, a nie wspomnienia, bo nigdy nie byłaś obok, niespełnione marzenia../SR
|
Dodaj komentarz
