|
Dużo się dzieje, serducho próbuje nadążyć nad wyznaczanym mu rytmem, a rozum nadal nie pojmuje co tak właściwie się stało. To coś, po lewej stronie klatki piersiowej, zostało oszukane, zdradzone, rozkruszone i podeptane przez Niego- człowieka, którego uważałam za moje osobiste szczęście. Teraz jest inaczej, On także boi się o swoje serce. Cholernie obawia się, że go zranię i przejadę zgniłymi uczuciami po sercu, jak grabiami po jesiennej ziemi. Jest coś, czego od dawna nie znajdywałam w sobie, mianowicie troska o cudze uczucia. Cały rok bawiłam się nimi jak dziecko klockami lego, układające wieżę Eiffla i za chwilę pełne satysfakcji burzące ją. Nie chcę Go zranić, dokonam wszelkich starań, aby tak się nie stało, ale.. Ja także nie chcę zostać w strzępkach po Jego chwilowej namiętności do mnie.. Boję się, bardziej niż On.
|
Dodaj komentarz
