|
Stłamszone uczucia rozbite o kant stołu, roztrzaskane o mokry bruk jezdni i ostry krawężnik na jednym ze skrzyżowań ruchliwej ulicy. Rozpaczliwy krzyk w samym środku nocy w obcym mieście, tak bardzo nieznanym. Ból powiek od powstrzymywania łez, przygryzione wargi i sącząca się krew, tak się starałam zdusić w sobie to wszystko, nie pęknąć, poradzić sobie ale ponownie mi nie wyszło. Wśród panującej ciszy na jednej z najliczniej zatłoczonej ulic w ciągu dnia, a pustej w środku nocy, spotkały się Nasze spojrzenia odrzucające jakiekolwiek wątpliwości, zwyczajnie poczułam, że tym, za czym tęskniłam była Jego osoba, cały On będący tak blisko, a On, jak przyznał, byłam brakującym elementem Jego układanki, elementem szczęścia które zgubił tą samą porą roku jedną wstecz, a odzyskał dziś, tak samo, jesiennym wieczorem tak zimnym,kompletnie odwrotnie względem rozpalonego serca.Usłyszał mój krzyk bezsilności który tak bardzo go ranił, musiał temu zaradzić, wziąć moje serce i nie pytać o nic więcej.
|
Dodaj komentarz
