Kiedyś potrafiłam rozwiązać problemy innych, umiałam słuchać, doradzać. Zawsze się to wszystko układało. Dziś? A dziś osoby te nie spojrzą mi w oczy, a ja sama już nie umiem żyć. Moje życie zwęziło się do słów: tak-choć rzadko używane ze względu na ostrożność bo przecież lepiej odmówić krótkim 'Nie" niż ponieść jakiekolwiek konsekwencje; Nie potrafię-bo brak mi wiary w siebie, którą miałam niespełna 2-3 miesiące temu, kiedy przepływała przeze mnie ogromna siła. Życie zwęziło się do jednego grymasu na twarzy i nocnych łez na poduszce. Pesymizm powraca, nie umiem być szczęśliwa jak pogrążona w mroku, służka księżyca, który każe płakać. [ gieenka ]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!