|
A październik? Miał być tym moim. Dnie spędzone jak każde inne. Ale nie to jest najważniejsze. Najważniejsze, że jest jesień, uwielbiam ją. Te wieczorne spacery i powroty w deszczu. Słuchawki w uszach i stawiam kroki przed siebie nie wypierając się łez, a chcąc wygnać wspomnienia. Tylko ja, deszcz blask ulic i światło gwiazd. Gdzieś przed siebie gnam, na oślep. Po co tkwić w miejscu ciałem, jeśli tkwię duszą, stanowczo za długo. Jestem sama, sama w tym parku, sama w życiu, sama ze sobą, sama ze światem, bezsilna. Brakuje mi Ciebie, choćby w najmniejszym stopniu świadomości posiadania Ciebie, jak kiedyś. Jak dawniej, niewielki czas temu. Choć dziś, wieczność.Tej troski, którą mi zapewniałeś, choć wiedziałeś, że i tak postąpię inaczej. Czułości i miłych słów, które malowały uśmiech na twarzy i ogrzewały serce. Dziś ogrzewam jedynie dłonie chowając je w kieszeń,stawiając kolejny krok przed siebie w walce o kolejny haust powietrza na przemian z deszczem łez.
|
Dodaj komentarz
