Nic nie za­bija bar­dziej od sa­mot­ności. Możemy strze­lać do siebie na­waza­jem ka­rabi­nami, wbi­jać so­bie noże w ple­cy, rzu­cać gra­natem - nic, ale to nic nie niesie ze sobą ta­kiego cier­pienia jak sa­mot­ność. Z cza­sem przes­ta­jemy pat­rzeć na życie z nadzieją, a ko­lory dookoła nas jak­by blakną. Wra­camy do do­mu szu­rając po drodze bu­tami ze wzro­kiem ut­kwionym przed siebie. Nasza twarz nie wy­raża żad­nych uczuć... po­za obojętnością. Obojętnieje­my na wszystko.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!