|
Zawsze odprowadzał ją do domu, choć czasem rzeczywiście nie miał sił po całym dniu. Tak było przez miesiąc. Był jej chodzącym aniołem, ideałem. Chłopakiem, o którym można tylko marzyć. Nadeszły wakacje. Musiała wyjechać i rozstali się na tydzień. Gdy wróciła to już nie był ten sam on. Zmienił się całkowicie. Nie chciał się z nią widywać. Mówił, że jest zmęczony, a później spotykała go z kolegami. Już nie potrafili rozmawiać. Nawet o głupotach, a na poważne tematy to wcale. Wpierała sobie, że wszystko jest dobrze, że będzie jak dawniej. Bolało ją jego zachowanie, ale wierzyła. Już jej nie odprowadzał. Nie pisał tak często. Ich związek umierał, a on nie mogła nic zrobić. Łzy coraz częściej gościły na jej twarzy. Oczywiście nikt tego nie widział. Nigdy nie lubiła pokazywać słabości. Aż w końcu przyszedł ten dzień napisał, że potrzebuję czasu. Wtedy na chwilę dla niej zatrzymała się ziemia, ale dała mu czas powiedziała, że poczeka. (cz.2)
|
Dodaj komentarz
