|
Sięgam po żyletkę. Ranie nią swoje ręce, nogi i biodra, pytając czemu Cię tu nie ma. Płaczę, z trudem łapiąc oddech. Czuję, że nie daję rady. Chcę do Ciebie. Kładę się na zimnej podłodze. Nie zwracam uwagi na wylewającą się z mojego ciała rzekę krwi. Pozwalam jej płynąć dalej. Zamykam powieki. Czuję jak powoli opadam z wszystkich sił. Zasypiam. Budzi mnie trzask drzwi. Niechętnie otwieram oczy. Siedzę na szpitalnej ławce. Podnoszę się w pełni sił i przyklejam nos do szyby od czyjejś sali operacyjnej. Wokół nie ma nikogo po za mną. Wchodzę do środka i podchodzę do łóżka. Odkrywam folię, aby spojrzeć śmierci w twarz. Przyśpieszone bicie serca i niemiły skurcz w miejscu żołądka. Widzę siebie. Po policzku spływa mi łza, ale na twarzy maluje się uśmiech. Ktoś przed chwilą również wszedł do środka. Odwracam się w jego stronę. Stoisz uśmiechnięta z wyciągniętą dłonią w moją stronę, a za Tobą jasna otchłań. Ściskam Twoją rączkę i daję się poprowadzić ku drodze nowego, lepszego życia.
|
Dodaj komentarz
