|
To już 8 lat odkąd Go nie ma. Tak długi czas a zarazem tak krótki, długi ponieważ dawno go nie widziałam, a krótki ponieważ nadal pamiętam Jego oczy, śmiech i dni w których był jeszcze z nami. Często patrze na jego zdjęcie i czekam. Czekam aż wróci, wiedząc że to się nigdy nie stanie. Osiem lat temu los zabrał nam najcenniejszy skarb jaki mieliśmy. Syna, brata i przyjaciela. A w tym wszystkim najgorsze jest to, że już nigdy nie będziemy mogli Go zobaczyć realnym oczami, dotknąć, przytulić, zamienić kilku słów.
Każdy z nas tutaj ma inne wspomnienia związane z Nim. Ja byłam ostatnią osobą która spędzała z nim czas przed tym co się stało i właśnie wspomnienie tych chwil najbardziej utkwiło mi w głowie.
Przez cały czas odkąd Go nie ma zadaje sobie i innym pytanie dlaczego on ? Nadal nie uzyskałam odpowiedzi ale myśl, że jest tam gdzieś wśród aniołów jest moim rozrusznikiem serca.
Przez 8 lat próbowałam sie z Nim pożegnać, ale nie umiem bo nie da się pożegnać się z kimś kto nadal żyje w moim sercu.
|
Dodaj komentarz
