|
Ogarnięty uczuciem bezsilności, jak mały chłopczyk, któremu zniszczono ulubiony samochodzik, udał się przed siebie. Krążył po osiedlu rozmyślając o tym, co się stało, a jednocześnie nie mogąc zebrać myśli. Po prostu szedł, po raz któryś mijając to samo drzewo, ławkę i sklepik na rogu. W pewnym momencie przyspieszył kroku, zaczął biec coraz szybciej i szybciej, gnał ile tylko sił w nogach miał. Samochody trąbiły na niego ale nic sobie z tego nie robił. Lawirował między nimi, w ogóle nie zwalniając kroku. Zaczął padać deszcz. Wielkie krople uderzały w jego twarz i stróżkami spływały po policzkach. Powoli czuł, że słabnie, ostatkiem sił wbiegł na most i stanął przy barierce. Spojrzał na czarną wodę pod sobą, zawsze bał się takiej. Sięgnął do kieszeni i wyjął stary zegarek na łańcuszku, jedyną pamiątkę po dziadku. Łzy cisnęły mu się do oczu. Nie słyszalny krzyk wyrwał się z jego piersi, przybierał na sile, aż w końcu rozbrzmiał w okół. [cz.1] / niebieskigroszek
|
Dodaj komentarz
