|
Rozcinasz dłonie, a każde cięcie czujesz na sercu. Wbijane w nie ostrza, ciepło, zalewające wnętrzności. Potrafisz bezpodstawnie zatracić się w świadomościach otoczenia, które i tak są już podzielone na miliardy części. Płaczesz po kryjomu, zastanawiając się, którą drogę sobię obrać.
Każdą z odniesionych ran odczuwasz setki tysięcy razy. Każdy ból jest powielany przez twoje zmysły na różne sposoby po nieskończoność razy. Drżysz, w opętaniu. Nie wiesz co zrobić, ukrywasz twarz. Płoniesz w ogniu, okręcasz się na karuzeli. Kiedy zaczynasz wymiotować czujesz, jak coś szponami rozdziera twoją duszę. Ona, złożona przed tobą, w agoni odchodzi w zapomnieniu. Nie ochronisz jej zakrwawionymi rękami. Już sam ledwo łapiesz oddech. W twojej głowie tętnią wszystkie myśli, całe twoje życie nabiera jakiegoś sensu.
Nie uratujesz siebie. Nikogo już nigdy nie zobaczysz. Może ktoś cię jeszcze kiedyś odwiedzi. Przyniesie ci coś. Chwilę posiedzi, może nawet zapłacze. Odejdzie a ty pozostaniesz.
|
Dodaj komentarz
