 |
Jakby ktoś wydarł mi z rąk mały, prywatny skarb. Stoję zdezorientowana jak okradzione dziecko i nie wiem, co się właściwie stało. Niby takie proste, niby takie oczywiste, zdarza się przecież. A wcale nie proste i wcale nie oczywiste. Bo jak to tak. Stracić coś, co było wszystkim. Chciałoby się, żeby jakiś sens był w tym wszystkim, a tu wcale go nie ma.
|
Dodaj komentarz
