|
Siedziałam na szpitalnym korytarzu. Przed salą, w której leżał. Nie wytrzymałam widoku Jego bezsilności. Tego jak oddech podtrzymywały mu różne aparatury. Obok kroplówka i torebka z krwią spływające daną rurką w dół ku żyle. Byłam zmęczona. Na siłę próbowałam dopić trzecią z kolei najmocniejszą kawę. Dwudziesta trzecia godzina bez snu spędzona w szpitalnych murach. Z tlącą się nadzieją na Jego przeżycie weszłam do sali. Wzięłam głęboki wdech. Chciałam się uodpornić na wewnętrzny ból. Na Jego widok i tych wszystkich urządzeń. Nigdy nie chciałam widzieć Go w takim stanie. Mówiłam do Niego. Tuliłam się do Jego klatki. Byłam bezsilna. Z każdą kolejną łzą spływającą po poliku chciałam, by otworzył oczy. Odezwał się. Poruszył ręką. Dał znak, że się przebudził. Trzymając Go za rękę przy szpitalnym łóżku miałam nadzieję, że się obudzi. Że będzie dobrze. Że walczy i wygra tą walkę. Że się nie podda. W kostnicy ta nadzieja zniknęła. Ostatecznie. Zostawiła jedynie ból niespełnienia.
|
Dodaj komentarz
