|
Cały problem z miłością polegał na tym, że im silniej się ją odczuwało, tym bardziej bolała utrata tego, co się kocha. Podobnie było ze szczęściem. Im bardziej pogrążało się w owym uczuciu, które pozwalało zapomnieć o całym tym padole i poddać się wrażeniu, iż szybuje się w chmurach, tym bardziej bolesny i dotkliwy okazywał się upadek, brutalne sprowadzenie do rzeczywistości. Chyba każda istota doświadczyła kiedyś swojej własnej tragedii. A jeśli nie, to logicznie i niezbyt optymistycznie można założyć, że wszystko jeszcze przed nią. Dużo też zależało od tego, co uważało się w swoim życiu za ważne. Najbardziej bolesna była utrata.
Co do mnie, doświadczyłam już kilku takich strat w swoim życiu, co wcale nie uodparniało mnie na kolejne. Może tyle, że starałam się za bardzo nie pogrążać w swoim szczęściu, jeśli już go doświadczałam, by nie oderwało mnie ono od okrutnych realiów rządzących tym światem. A jednym z tych realiów było przemijanie, śmierć.
|
Dodaj komentarz
